Pierwsze stulecie Polski. Państwo władcy - sensacje

Mamy trzech kronikarzy, których czytamy, cytujemy i opieramy na ich przekazach naszą interpretację historii. Niestety zapominamy, że pisali na dworach określonych władców, nie zawsze mieli wiedzę dotyczącą opisywanych przez siebie wydarzeń i być może korzystali z innych źródeł, których obecnie już nie ma. Od wielu lat historycy próbują z większym lub mniejszym skutkiem interpretować przekazy inaczej, nawiązując do innych źródeł. Uwielbiam czytać tą odkrywaną na nowo historię, porównywać zapiski i zastanawiać się, czy nowe interpretacje są w miarę sensowne.
Zieliński pokusił się w swojej książce zmierzyć z tymi „prawdami”. Najpierw zajął się legendą o Lechu, Czechu i Rusie – plagiat z Nestora i Komasa (Dalemil Mezeritzki – 1314 rok), czy Mieszko I był wikingiem, czy relikwie św. Wojciecha są prawdziwe, czy Mieszko II był leniwym jak opisuje go Jan Długosz, czy Bezprym rządził jako prawosławny władca, czy Rycheza była zdrajczynią, kim był Bolesław Zapomniany, Miecław – buntownik, czy prawowity władca, czemu Bolesława Śmiałego chciano wynieść na ołtarze?
Nie oceniam tej książki pod względem merytorycznym, nie starałam się szukać ewentualnych błędów, bo wtedy bym sama musiała odczytać podane kroniki, zapiski. Moim skromnym zdaniem jest to pozycja dla tych, którzy chcą poczytać o historii Polski, poznać fakty pod innym kątem, a potem jeśli chęci będą zmierzyć się samemu z tym, na ile autor chciał sam narzucić nam swoje zdanie, a na ile jego interpretacje są w miarę prawdzi...