Pianistka

Nie przepadam za książkami nastawionymi na szokowanie odbiorcy, a „Pianistka” niewątpliwie zalicza się do tej kategorii.

Temat bardzo ciekawy – utalentowana (choć nie tak bardzo jak sama o sobie myśli) pianistka Erika jest uzależniona od zaborczej matki. Jednak wykonanie – tekst ciągły, bez dialogów – sprawia, że całość jest bardzo ciężka w odbiorze.

Początek irytujący, potem chwilami książka robi się obrzydliwa… Dobrnęłam do końca tylko dlatego, że się uparłam. I nie pomogła aura Nagrody Nobla, abym uważała „Pianistkę” za dzieło wybitne.

Są książki które fascynują , chociaż ich treść jest jakaś lepka , zbrukana i wynaturzona . Są książki które przyciągają jakąś magiczną siłą , połykają w całości i nie dają się zapomnieć . Ta książka mnie w pewien sposób zaczarowała . Czytałam ją przełykając ślinę , bo coś dławiło mnie w gardle z niesmaku , a jednocześnie nie mogłam się od niej oderwać .

Niesamowicie świetnie opisane odczłowieczenie Eriki Kohut . Narracja w trzeciej osobie i zdania typu : '' i wyjął Erykę z klasy fortepianu '', pokazują że Eryka to zwyczajny przedmiot do używania . To pierwsza książka pani Jelinek którą przeczytałam , ale już wiem że będę czytała kolejne . To straszne i niewyobrażalne jak bardzo można skrzywdzić człowieka , własne dziecko , zaspakajając swoje niezrealizowane chore ambicje .

Polecam i ostrzegam jednocześnie , miejscami jest naprawdę zniesmaczająca . Autorka pozwala sobie też w niektórych miejscach na uszczypliwą ironię na temat mężczyzn i kobiet , oraz relacji między nimi , na spłaszczenie i sprowadzenie do instynktów pierwotnych , sposobów uwodzenia i zwierzęcego tokowania . Zdania pisane w pewien sposób '' jednym ciągiem '' i bez dialogów na początku mogą być lekko męczące , ale to mija...Polecam , chociaż nie wszystkim .

Lubicie trudną, wstrząsającą literaturę? Jeśli tak, to zapraszam, oto recenzja jednej z takich książek…

Erika to czterdziestoletnia, nie do końca spełniona pianistka. Jej życie ogranicza się do stałych schematów i kontroli ze strony matki. Uzależniona emocjonalnie i psychicznie od swojej rodzicielki Erika nie ma prawa projektować swojego życia tak, jakby chciała. Tylko w głowie i myślach może pozwolić sobie na zatracanie się w rejony, o których nie wolno nawet mówić. Zaborcza matka pilnuje każdego aspektu życia córki, a najbardziej jej cnoty. Erika nie radzi sobie ze swoją kobiecością i potrzebami, a oddana całkowicie rodzicielce coraz bardziej pogrąża się w samotności, bez perspektyw na szczęście i spełnienie. Pewnego dnia w życiu kobiety pojawia się młody mężczyzna, jej uczeń - Walter. Obecność chłopaka sprawia, że Erika zaczyna coraz chętniej podążać nowymi, kuszącymi ścieżkami.

“Pianistka” nie należy do najłatwiejszych książek, zarówno jeśli chodzi o warstwę językową, ale i, chyba przede wszystkim wylewający się z kart tej noblowskiej powieści brutalizm i naturalizm, które niejednego czytelnika mogą zniesmaczyć lub zniechęcić. Postaci są złożone, introwertyczne, tajemnicze, a czasami przerażające. Ta momentami wulgarna, a momentami niepokojąca historia toksycznej relacji matki i córki pokazuje różne spektra miłości tych dwóch kobiet. Jedna chce dobrze, aż za dobrze, a swoją kontrolę przekuwa w demoniczny despotyzm, ...

Symfonia stylu, metaforycznych doznań i niezwykły literacki popis - to wszystko zafundowała mi proza Elfride Jelinek.
Dziwna i intensywna była to przygoda naszpikowana po cal emocjami, wśród dźwięków Schunanna, Mozarta, Wagnera wędrowałam przez pełen cielesnego brudu i skrywanych namiętności Wiedeń.

Poznajemy tu 40-letnia Erikę Kohut nauczycielkę gry na fortepianie i matkę ciągle zawłaszczającą jej przestrzeń, stojącą na straży dziewictwa córki. Do tego duetu ciasno splecionego dołączy również uczeń Eriki, który zburzy wieloletni porządek rzeczy.
Poznajemy Erike jako kobietę mająca problemy z własną seksualnością, jej nietypowe fantazje i perwersje doprowadzą do nieuchronne tragedii.

Jelinek prowadzi czytelnika za rękę przez rzeczywistość pełną wulgarnej, wyuzdanej seksualności, pełna brudu, pozostawiającą w ustach niesmak. Można odurzyć się tymi pełnymi metafor opisami, a uczucie jakie mi wówczas towarzyszyło sprawiło, że finalnie pragnęłam zdezynfekować swój umysł.
Jeśli lubicie być przez literaturę dręczeni i nie boicie się, by wepchała swój sztywny palec wprost w Wasze żebra śmiało po nią sięgnijcie. Nurzać się w toksycznym "erikowym" świecie było prawdziwym wyczynem.
Prozatorsko - palce lizać!