Pańszczyzna. Prawdziwa historia polskiego niewolnictwa

Książkę zacząłem czytać, następnie ją odstawiłem na jakiś czas. Nie dlatego, że nudna, raczej ilość wiedzy mnie przytłoczyła. Jak większości moje korzenie wywodzą się z rodziny chłopskiej, więc z chęcią przeczytałem o życiu moich praprzodków. Pozycja bardzo dobra, można dowiedzieć się wielu ciekawych rzeczy z historii Polski. Oczywiście najwięcej jest poświęcone egzystencji, bo życiem trudno to nazwać, chłopów. Narzuty na tę warstwę społeczną nawet nie wydają się bardzo duże, porównując, że współcześnie połowę czasu pracujemy na podatki, do tego trzeba by dodać inne świadczenia (energia, kredyty itp.). Tylko że chłop pracował od świtu do zmierzchu i w zasadzie bezkarnie mógł być torturowany i praktycznie nie miał żadnej wolności wyboru.

Historia niesamowicie mnie kręci, więc tylko czekałem na możliwość przeczytania "Pańszczyzny" (która swoją drogą została wydana w dniu moich urodzin - najlepszy prezent!).

Lektura zdecydowanie nie była łatwa - cholernie trudno czytało się o poddaństwie chłopów; poddaństwie, które było w zasadzie polską wersją rozpowszechnionego na całym świecie niewolnictwa. Tym jednak trudniejszą, że Polacy robili to Polakom.

Książka to idealne potwierdzenie tezy, że historia wiele może współczesnych nauczyć i wytłumaczyć pewne zjawiska. Ja, młoda osoba żyjąca od urodzenia we współczesnej wsi i obcująca z wiejską mentalnością, widzę spuściznę pańszczyzny, której niesławne echa obecne są także teraz, w, wydawać by się mogło, cywilizowanym XXI-wiecznym świecie. Alkoholizm, agresja i przemoc słowna czy fizyczna, fikcja świętego Kościoła Katolickiego - to wszystko nadal na polskiej wsi jest obecne. Pomimo że poddaństwo zostało zniesione "dawno temu", nie da się w mgnieniu oka z mentalności, obyczajowości, zwyczajów usunąć dziedzictwa trwającej przeszło 400 lat pańszczyzny.

Przechodząc z treści do bardziej technicznych spraw - spodziewałem się i oczekiwałem od autora większego obiektywizmu. Obecna w książce argumentacja przeczy sama sobie (był przypadek, że autor o czymś pisał, po czym za kilka stron zaprzeczał swojej wcześniejszej opinii), a niektóre oskarżenia autora są wręcz absurdalne. Janicki wyraźnie podkreśla i akcentuje swoje zdanie, które notabene nie zaws...