Pierwsze damy II Rzeczpospolitej

Prezydenci II Rzeczpospolitej są mi znani, nigdy nie myślałam o ich żonach, niestety po przeczytaniu tej książki, pewnie też nie pomyślę. Nie wiem, czy styl autora, czy bezbarwne postaci, które opisywał, ale nie porwała mnie ta pozycja. Nie spodziewałam się jakiś zagmatwanych historii, tragicznych losów, więc nawet nie wiem czego mi brakuje, chyba najwięcej jednak jakiegoś ożywienia przez autora tych kobiet. Dla osób chcących zainteresować się historią Polski tego okresu - nie polecam.

Nie ukrywam, że nie za bardzo znam historię Dwudziestolecia, więc pierwszym zaskoczeniem było, że tylko dwóch prezydentów, za to trzy prezydentowe... ;)
Książka napisana dobrze, przybliżająca sylwetki kobiet, no nie, nie powiem, że niebanalnych, bo o ile dwie pierwsze - Maria Wojciechowska i Michalina Mościcka, to były istotnie nietuzinkowe osobowości, o tyle Maria Mościcka zdecydowanie nie wzbudziła mojej sympatii, ani nawet zainteresowania.
Każda z nich inna, każda ukształtowana przez inne okoliczności, każdej życie dało w kość, choć znów - Marii Mościckiej to tak raczej słabiutko.

Najbardziej chyba polubiłam Marię Wojciechowską (z domu Kiersnowską), za absolutną wierność swoim przekonaniom, za szczerość i uczciwość, za to, że kiedy została wielką damą - właściwie wcale się nie zmieniła. Ówczesny establishment pogardzał nią, bo jak wspominał jej wnuk, Maciej Grabski "..ona nie chciała być żadną celebrytką..." i mimo mieszkania w Belwederze, sama chodziła do sklepu i stała w kolejkach.
Jest tu też nieco o zamachu majowym, w czasie którego Piłsudski obalił prezydenturę jej męża, choć niegdyś był zarówno jego jak i jej przyjacielem i towarzyszem broni - co dla mnie stawia marszałka w bardzo złym świetle.

Kolejna prezydentowa - Michalina Mościcka, została wraz z mężem wyniesiona na stanowisko również z uwagi na znajomość z marszałkiem Piłsudskim, który tym razem chciał mieć u steru kraju osobę, którą sam będzie mógł sterować. W przypadku Ignacego ...