Ogród Letni

Zamknęłam w końcu ostatnią kartkę trylogii '' Jeździec miedziany '' Paulliny Simons . Jestem bardzo bardzo rozczarowana . Dawno , a być może nigdy jeszcze w moim wcale długim czytelniczym życiu nie zdarzyło mi się abym tak bardzo wolała aby ta trzecia część w ogóle nie powstała . Niestety ale '' zepsuła '' mi cały odbiór tej pięknej (najpiękniejszej w części pierwszej) opowieści . Tym bardziej że część druga zakończyła się w sposób sugerujący całkowity koniec powieści i w mojej ocenie tak powinno było pozostać . Przeczytałam grubą część trzecią aby zobaczyć jak to wszystko sie zakończy . Tutaj też żadnego zaskoczenia nie doznałam . Zakończenie przewidywalne i nacechowane patosem . W środku , też niestety wcale nie lepiej . Owszem na szczęście było kilka ciekawych fragmentów i dobrze , bo nie wiem czy bym doczytała do końca . Już i tak nawarstwione momenty seksualne w pierwszej połowie książki w dużej części omijałam , bo było ich zbyt wiele , zbyt powtarzalne i szczerze dość już miałam Tatiany i Aleksandra którzy zawsze wtedy mówili '' chrapliwie , chropawym , tudzież schrypniętym głosem '' Już w pierwszej i drugiej części dawało się zauważyć zafiksowanie autorki na seksie . Jej bohaterowie zawsze kończą na seksualnych wygibasach , czy to wracają po przyjęciu do domu , czy rozwiązują jakiś problem , zawsze wszystko kończy się w łóżku . A opis kobiet w obozie które ustawiają się na klęczkach tyłem do drutów kolczastych ogradzających ich od mężczyzn i wypinających tyłki , jak k...

Zdecydowałam się jednak na przeczytanie ostatniej części cyklu "Miedzianego Jeźdźca", trylogii o Tatianie i Aleksandrze. Głównie pewnie dlatego, że wypożyczyłam z biblioteki wszystkie części i nie chciałam zwracać nieprzeczytanej.Ostania część trylogii nie przypominała w niczym wspaniałej historii miłości na tle rozgrywającej się wojny, została sprowadzona do zwykłej powieści obyczajowej, niesamowicie długiej i rozwlekłej.Te ponad 800 stron , to zdecydowanie za dużo. Znacznie trudniej było mi czytać " Ogród letni, ponieważ urzeka, jednak już nie tak jak pierwsze dwie części.Niestety miałam wrażenie, że to zupełnie inni bohaterowie, gdyż chwilami w niczym swoim zachowaniem nie przypominali Tatiany i Aleksandra. Początek powieści opowiada o traumie powojennej gdzie pokazane jest, jak wojna zmienia człowieka i jak trudno jest zacząć normalnie żyć doświadczywszy tak wielu złych rzeczy. Trudności w odnalezieniu siebie samego i siebie nawzajem po wojnie to główny wątek powieści, zdominowany przez wątki erotyczne.Autorka pokazuje coś innego ale nie mniej ważnego.Romans i wielkie uniesienie miłosne nie trwa wiecznie, bo przychodzi codzienne życie, rutyna, dzieci. Zaczynają się problemy, próby ich rozwiązywania .
Rozżalony Aleksander mówi do Tatiany- " Jestem totalnym popaprańcem ... wrzeszczę na Anthony'ego, bo musimy udawać, że nie jestem
kim jestem....zupełnie jak w Związku Radzieckim. co za ironia prawda? Tam musiałem ukrywać swoja amerykańską przeszłość a tu radziecką..."...

Muszę przyznać, że przez część trzecią nie przebrnęłam. Mimo usilnych starań i jak najbardziej pozytywnej sympatii do pierwszej części, nie podobała mi się prawie w ogóle. To co szczególnie mnie ujęło w JM to przede wszystkim ten klimat i motylki w brzuchu przy każdym spotkaniu Tatiany i Aleksandra. Pierwsza część po prostu cudowna i taka ROMANTYCZNA ;) Ale jeśli chodzi o ich późniejsze losy to miałam wrażenie że Tatiana to już całkiem inna dziewczyna - właściwie kobieta. I miałam wrażenie, że czytam całkiem inną książkę, która była niestety po prostu nudna. Polecam, ale pierwszą część, przy kolejnych możecie zacząć odczuwać przesyt.

Gdybym dała najwyższa ocene,bylabym niesprawiedliwa wobec dwoch wczesniejszych czesci,jednak ocena bardzo dobra nalezy sie bez dwoch zdań:) Rowniez zaskakujaca,przejmująca i wciagajaca jak wczesniejsze czesci. Zycie Tatiany i Aleksandra tym razem w Ameryce,ktore powinno juz teraz przynosic same radości, niestety okazuje sie nie takie kolorowe i wymarzone jakby sie wydawalo. Jednak jak w życiu-raz z gorki raz pod gorke nasi bohaterowie zmagaja sie z przeciwnosciami losu i dzielnie z nimi walcza,ucząc nas cierpliwosci,szacunku,oddania i siły walki z życiem. Cudownie bylo Im towarzyszyc przez wszystkie godziny,dni i lata...

A ja przez 3 część nie przebrnęłam! Po rewelacyjnej pierwszej, niezłej drugiej, trzecia wydaje się być przekombinowana. Rzeczywiście jest tam ogrom emocji, rozterek, przeszkód, które targają życiem głównych bohaterów, jednak zupełnie nie przemówiło to do mnie w formie, jakiej zostało zaserwowane w tej części.

Niesamowita - zresztą jak dwie poprzednie części. Miłość Tatiany i Aleksandra trwa, pomimo wojny, odległości czy jeszcze innych przeszkód, które autorka opisała w tym tomie. Zgodzę się z komentarzem Kamiliaband: Tak, masz stu procentową rację.

Okazuje się, że wojna to nie najgorsze, co może spotkać zakochanych. Piękna historia miłosna Aleksandra i Tatiany trwa. Punkty dla autorki za to, że potrafiła osadzić bohaterów w realiach świata, który czekał ich po wojnie. Gorąco polecam :))

Wszystkie trzy części tej książki są fajnie napisane. Udowadniają także tezę, że prawdziwa miłość istnieje i warto na nią czekać.

po prostu piękna, jak poprzednie dwie zmusza do płaczu i śmiechu na przemian

małe rozczarowanie po "Jezdzcu miedzianym", ale godna przeczytania ...

Trzeci tom sagi równie piękny co dwa pozostałe.

Przepiękna książka. Uwielbiam cały cykl