Ogród letni recenzja

Idąc za ciosem sięgnęłam po ostatnią – III część trylogii o Tatianie i Aleksandrze Ogród letni. Po szczęśliwym odnalezieniu w części II bohaterowie osiadają w Ameryce i próbują, po latach wojny, zła, nieszczęść i cierpień, rozpocząć normalne życie. Czy to możliwe? Czy wszystkie te lata nie pozostawiają bez zmian psychiki ludzkiej? Czy nie odciskają się głębokim piętnem i nie pozostają głęboko w pamięci wpływając na późniejsze życie?

Przytłoczeni bagażem wspomnień, przeżyć i doświadczeń Tatiana i Aleksander chcą nauczyć się żyć na nowo, chcą umieć cieszyć się sobą i życiem jakie prowadzą obecnie. Wyruszają w podróż po Ameryce w poszukiwaniu swojego szczęścia, swojego miejsca na ziemi. Chcą sobie odpowiedzieć na najważniejsze pytania, kim teraz są i czy w tej nowej rzeczywistości potrafią być ze sobą?

Aleksander naznaczony życiem w łagrach i więzieniach nie potrafi żyć w nowym świecie, świecie, gdzie nikt nikogo nie zabija, gdzie nie słychać odgłosów wystrzałów. Zamyka się w sobie, ucieka od rzeczywistości, od swojej ukochanej Tatiany. Naznaczony licznymi bliznami, bruzdami i tatuażami wojennymi wszędzie czuje się wrogiem, czuje się szpiegiem.
W tym samym czasie rozpoczyna się zimna wojna, o Aleksandra zaczynają pytać w Waszyngtonie. Wraca strach i nieufność. Niby nowy świat, bezpieczny i lepszy a jednak to w tym właśnie lepszym świecie bohaterowie nie mogą się odnaleźć, są razem ,o czym od zawsze marzyli, a jednak szczęście nie jest ich udziałem.
Teraz bohaterem staje się również syn Anthony, zaginiony w Wietnamie. To na nim w dużej mierze skupia się autorka. On, jako przedstawiciel nowego pokolenia, nowego życia i nowej rzeczywistości jest symbolem przekuwania starego w nowe, symbolem dorastania i dojrzewania bohaterów.

Z wielkim rozmachem po raz kolejny powieść Simons niesie ze sobą ogromny ładunek emocjonalny. Urzeka, jednak już nie tak jak pierwsze dwie części. Długi czas nie mogłam się odnaleźć. Ja, jako czytelnik nie mogłam się odnaleźć w rzeczywistości powojennej a co dopiero bohaterowie. Znacznie trudniej przychodziło mi czytać tę część. Już bez tego entuzjazmu i wypieków na twarzy. Zupełnie inaczej. Warto przeczytać jako dopełnienie całości ale ja osobiście wolałam bohaterów w tej zawierusze wojennej. Ale taka kolej rzeczy, świat się zmienia.
Niestety też, trochę za długo. Te ponad 800 stron, to za dużo. Można by było krócej ,w tej ostatniej powieści chyba już za dużo chciała autorka umieścić.