Samotna gwiazda

Sięgając po „ Samotną gwiazdę „ miałam przed oczami trylogię
„ Miedziany jeździec „ , która zostanie w mojej pamięci na długo o ile nie na zawsze ,to ta historia jest jednak zupełnie inna niż się spodziewałam ale pewnych porównań i tak nie udało mi się uniknąć. Tym bardziej, że jeden z bohaterów wspomina o wielkiej miłości dziadków i porzuceniu dziecka w poszukiwaniu ukochanego .. brzmi znajomo ? Na okładce napis głosi , że autorka zaczęła pisać tę powieść w polskim pociągu ale wątek polski nie wypada tu dla nas korzystnie.
W pewnym sensie czuję się zawiedziona, ponieważ nie czytałam wcześniej komentarzy więc liczyłam na dobrą przygodę a jest to książka wymuszająca refleksje i głębsze przemyślenia.
Nie da się jej przeczytać jednym tchem , trzeba to robić powoli aby wczuć się w sytuację poszczególnych bohaterów. Zwłaszcza historia Cloe przypominała mi Tatianę z okresu kiedy porzuciła wszystkie mrzonki, które do tej pory wypełniały jej wyobrażenia o przyszłości i dostrzegła, że wszystko dotąd było pozbawione sensu. To za sprawą najbardziej tajemniczej postaci Johnego przechodzi przemianę z nieśmiałego dziecka w odważną i pełną temperamentu kobietę.
Szkoda, że akcja książki jest w dużej części przegadana i zawiera niesamowicie dużo opisów.
Przemyślenia na temat sensu i celu życia, miłości, czy szczęścia ciągną się całymi stronicami. To było dla mnie nużące i wymagało ode mnie dużego skupienia i uwagi bo to nie jest lekka i niezobow...

Bardzo rzadko mi się to zdarza, ale widać tak musiało być i tym razem. Nie dałam rady tego przeczytać i nie podejrzewam, abym kiedykolwiek była w stanie doczytać ją do końca.
Może żeby to zrozumieć, trzeba wiedzieć, że ja Pani Paulliny Simons raczej nie lubię. O ile jeszcze strawiłam jako tako Jeźdźca miedzianego, o tyle potem im dalej tym było gorzej. Nie lubię bohaterów Simons. Nie lubię ich infantylizmu. Nie lubię manewrowania innymi, a co najgorsze nie podoba mi się walenie nadmiernymi, przesadzonymi i wyolbrzymionymi emocjami. Jak mówił kiedyś pewien bohater literacki – To nie możliwe, aby tyle działo się w jednym człowieku. Tak lub podobnie mówił i ja zwykle przy lekturze Simons jestem zmęczona jej bohaterami.
Wydawać by się mogło, że sam pomysł młodych ludzi w podróży na progu zmiany życia jest ciekawy i w sumie można z niego zrobić coś bardzo sympatycznego. Niekoniecznie ciężkiego i przesadzanego. Niestety, Simons miała inną wizję tej przygody. Książka przeładowana jest nie tylko pseudopsychologicznymi próbami rozbioru bohaterów na czynniki pierwsze, ale również odniesieniami do innych książek Simons. Ja przynajmniej miałam takie wrażenie. Jakby autorka postanowiła zaprosić innych swoich bohaterów do tej historii.
Nie będę ukrywała, że rozwlekłość książki też miała swój udział w mojej ocenie. Bardzo długa, z szalenie długim wstępem, bo nie wiem jak inni, ale ja czekałam na Polskę. Jej obraz? Nie, nie przekonuje mnie, ale nauczona Trylogią Jeźdźca wiem, że ...

Dużo ludzi się zachwyca tą książką, jednakże do mnie ona jakoś nie przemawia, dość ciężko mi się ją czytało, w kilku miejscach nawet przerzucałam strony bez zbytniego wczytywania się w nią. Wydaje mi się, że autorka chciała w tej powieści za dużo zawrzeć. Mamy tu bowiem czwórkę przyjaciół u progu dorosłości - Chloe, Hannah i ich chłopaków, braci Masona i Blacka. Skończyli oni szkołę średnią, zaczynają swoje dorosłe życie i zanim się porozjeżdżają po uczelniach wybierają się w podróż życia po Europie. Ich celem jest Barcelona, o której dziewczyny marzą od najmłodszych lat, jednakże na prośbę krewnej Chloe swą wyprawę zaczynają od pewnego nadbałtyckiego państewka i odwiedzenia dalekiej rodziny. Tam też spotykają fascynującego i tajemniczego młodego człowieka o niebiańskim głosie, który proponuje im, że zostanie ich przewodnikiem po obozach zagłady w Polsce...

Powieść pokazuje dojrzewanie naszych bohaterów, ich problemy i życiowe zawirowania, miłości i smutki, wybory i ich konsekwencje. Poznają oni zupełnie inny świat niż małe, amerykańskie miasteczko, w którym się wychowali. Ta wakacyjna podróż zmienia życie każdego z osobna, nie zawsze w sposób, w jaki by chcieli je zmienić.

W opisie tej książki pojawia się informacja, że autorka zaczęła pisać tę powieść w polskim pociągu. Po przeczytaniu opisów podróży koleją w naszym kraju, mam wrażenie, że pani Simmons nie pała miłością do Polski. Nie liczyłam, ale wydaje mi się, że w książce kilkanaście razy się powtarza ...