Niejasne spektakle

Dawid Kain to autor w rodzaju tych, co balansują z zadziwiającą łatwością między jawą a snem, nadprzyrodzonym a urojonym. Doprowadza do zderzenia „dwóch porządków, które wcześniej mogły istnieć wyłącznie równolegle“, do „rozrośnięcia się cyrku poza granice ludzkiego pojmowania“. Początkowo skupia się na mocy spektakli, jakie zaburzają rzeczywistość bohaterów, ale potem udowadnia, że to, co dzieje się pod cyrkowym namiotem, jest jedynie częścią czegoś znacznie większego. Czegoś, co zabiera poczucie bezpieczeństwa. Bo może życie nas wszystkich to tylko performens, może wszystko jest ułudą, a może dopiero może nią się stać? Weird fiction to gatunek, jaki kocha czytelnikom mieszać w głowach i siłą wyciąga ich z bezpiecznej bańki, a Dawid Kain szczególnie wie, jak to robić. W „Niejasnych spektaklach“ znajduje się trochę podobieństw do „Wszystkich grzechów Korporacji Somnium“ — a głównym jest forma, gdzie autor tworzy powiązane ze sobą opowiadania, które należy poznać wszystkie, by w głowie powstało faktyczne wyobrażenie świata — ale klimat całości jest od siebie tak daleko, jak to możliwe. Kain sięga po deralizację, dodaje szczyptę surrealizmu, a na koniec dorzuca do tego czarny humor, co tym razem daje klimat „Gęsiej skórki“, przesłanie rodem z „Czarnego lustra“. Wydawnictwo IX podpowiada jeszcze skojarzenia z „X-Files“ czy „Czy boisz się ciemności“. Jest więc barwnie, może jak dla mnie aż za bardzo (każde opowiadanie ma swój indywidualny nastrój, a ja jednak wolę w takim pr...

Cyrk potrafi bawić, ale jeszcze mocniej pobudza lęki i strach.

Cztery teksty, które łączy niepokój i niejednoznaczna groza. Choć historie nie są ze sobą powiązane, to spaja je element cyrku i spektakli, które jak sam tytuł mówi, nie są do końca jasne i oczywiste.

Coraz częściej sięgam po zbiory opowiadań, które kiedyś omijałem szerokim łukiem. Niektóre potrafią dostarczyć bardzo wielu różnych emocji, co uważam za coraz większy plus 😊

Niejasne spektakle to moja pierwsza styczność z twórczością Dawida Kaina i stwierdzam, że autor potrafi przekazać dokładnie to, co w weird fiction jest istotne. Czuć w każdym z tekstów groze, która nie uderza nas bezpośrednio, ale zagłębia się wewnątrz głowy i zostaje nieco dłużej 😱

Całą książkę można skończyć czytać w jeden wieczór, ale nie jest to tekst mało ambitny, który wyparuje od razu po lekturze. Czytelnik skupiając się w sens każdego z czterech opowiadań, zadaje sobie pewne pytania, na które autor nie udziela odpowiedzi, tylko je utrudnia 💀

Teraz już wiem, że z wielką przyjemnością sięgnę po poprzednie, a także kolejne książki Dawida, bo już wiem, że jakość idzie w parze z przekazem i warsztatem 😁