Nie wszyscy pójdziemy do raju

Trudno jest kochać w świecie, który mówi, że nasze uczucie jest odpychające, że jest grzechem. Gdzie nikt nie tłumaczy seksualności, co dopiero tematu orientacji, a każde odstępstwo od przyjętej normy wywołuje wyrzuty sumienia. Gdy pierwszy związek ma pozostać tajemnicą równie dobrze skrywaną, jak wszystkie wcześniejsze sympatie. A to tylko dlatego że kochamy osoby tej samej płci, co wywołuje mieszankę ekscytacji i strachu.

Bohaterka Olgi Górskiej cofa się w swoich wspomnieniach do lat dziecięcych oraz nastoletnich, by opowiedzieć swoją historię. Ukazać więzi w rodzinie, wyrzucić szkolną przemoc, z czułością zdradzić pierwsze porywy uczuć. Opisać biedę, strach i niechęć. Pozostawić ślad po stratach, jakie łamały serce i po uśmiechach, jakie dawały siłę. Z odwagą wraca do wspomnieć zarówno pięknych jak i tych, jakie najchętniej wyrzucilibyśmy ze swojej pamięci. Tworzy to obraz znany niejednej i niejednemu, bliski czytelnikowi dzięki swojej szczerości. Niekoniecznie atrakcyjny fabularnie, pozbawiony wciągającej akcji, ale odbijający zwykłe-niezwykłe życie jednostki.

Ciągle mi mało głosów dorosłych lesbijek, szczególnie dorosłych lesbijek w Polsce. Każde literackie zaznaczenie ich obecności witam z otwartymi ramionami, choć po ostatniej kropce zwykle wypełnia mnie mieszanka wdzięczności oraz zrezygnowania. Zrezygnowania w poszukiwaniu głosu, który nie tylko będzie ważny, ale też piękny językowo i zgrabny formą. Niestety „Nie wszyscy pójdziemy do Raju“ jest...