Nasze imię Legion, nasze imię Bob

Na początek kwestie uboczne: książka szyta w twardych okładkach o błyszczącej powierzchni (świetnie widać na nich malownicze odciski palców), lekko żółtawy papier, niewielka objętość. Klasyczna grafika okładkowa i elegancki styl oprawy graficznej. Czyli nieźle.

Zawartość książki jakością nie ustępuje oprawie, chociaż obawiam się, że do pewnego stopnia powieść Taylora trzeba zaliczyć do grupy dzieł, które początkowo obiecują więcej wrażeń niż tak naprawdę są w stanie dostarczyć. Jest to również powieść klasyczna i w pewnym sensie mało oryginalna pod względem podejmowanej tematyki podróży kosmicznych i eksploracji kosmosu. Nie pamiętam jednak żebym czytał książkę SF, której treść tak dosłownie opierałaby się na znanej koncepcji samopowielających się sond von Neumanna, przemieszczających się dość powoli pomiędzy pobliskimi gwiazdami i budujących swoje kopie w tempie wykładniczym. Uczynienie zbiorowym głównym bohaterem cyfrowych kopii zmarłego człowieka też było na tyle ciekawe, że przewracanie stron szło mi bardzo sprawnie. Zaczynanie powieści od zgonu głównego bohatera jest z pewnością chwytem obliczonym na zwiększenie zainteresowania czytelników i w moim przypadku nieźle zadziałało, ale już na kolejnych etapach kariery jego cyfrowej reinkarnacji zacząłem mieć sporo wątpliwości co do wiarygodności opisów przedstawianych przez autora, zwłaszcza że Bob znosi swój zgon i inne drobne niedogodności (jak choćby brak rąk, nóg i innych cennych dla przeciętnego mężczyzny organó...