Wszystkie te światy

Trzeci tom rzekomej (co łatwo stwierdzić po ukazaniu się czwartego tomu) trylogii D. Taylora stanowi tak bezpośrednią kontynuację poprzedniego, że w zasadzie trudno go uznać za osobną książkę. Od pierwszego rozdziału autor bez żadnych wstępów wraca do wszystkich przerwanych wątków poprzedniej powieści. Nic się także nie zmieniło pod względem stylu narracji - dalej jest ona rozbita na watki dotyczące wybranych klonów pierwszego Boba, które pełnią kluczowe role w wojnie z agresywnymi Innymi, ratowaniu przedstawicieli innych cywilizacji czy próbach ewakuacji Ziemi. Niektóre z wątków autor potraktował tak skrótowo, że właściwie na miano wątków nie zasługują i ograniczają się one do pojedynczych scen. Ta nierównowaga jest poniekąd usprawiedliwiona wagą wydarzeń w wojnie z Innymi, ale sprawia również, że zamiast spójnej powieści otrzymujemy nieco koślawy i niesamodzielny wycinek szerszego strumienia zdarzeń z mnóstwem równorzędnych bohaterów, których losami coraz trudniej się naprawdę przejąć, skoro po ewentualnych zgonach odtwarzają się z kopii zapasowych. I tylko główny watek znajduje w książce jakieś zakończenie, chociaż nawet ono wydaje się pospiesznie nakreślone grubymi kreskami i o wiele zbyt łatwe. Pozostałe są urwane bez puent.

Styl autora dalej jest lekki i rozrywkowy, ale z każdym mijającym tomem coraz wyraźniej pokazuje też, że "Bobiverse" o wiele bliżej do "Star Trek" niż do Lema czy Wattsa. Nie znajdziemy tu za wiele prawdziwej "science" a jedynie "fiction". P...