Niebiańska rzeka

Czwarty tom Bobiwersum jest grubszy niż wcześniejsze powieści z tego cyklu i - niestety - słabszy. Już w poprzednich tomach autor często szedł na łatwiznę przedstawiając eksplorację pobliskich fragmentów naszej galaktyki przez zdigitalizowane kopie głównego bohatera w sposób uproszczony i magicznie bezproblemowy. Wszystko się Bobowi et consortes udawało a obce cywilizacje, katastrofy, gwiezdne wojny i kłopoty technicznie nie miały większych szans na zakłócenie zwycięskiej i wielokierunkowej ekspansji postludzi. Taka rozrywkowa konwencja siłą rzeczy nie pozostawiała miejsca na budowanie wiarygodnych psychologicznie postaci a Bob i jego kopie różnili się od siebie głównie imionami i pozostawali generalnie zgodni z popularnym w dawnej literaturze SF archetypem dzielnego eksploratora kosmosu. Psychologiczne kalectwo Boba i jego klonów sprawiało, że nie miewali problemów psychicznych po odcięciu od ciała a już zupełną parodią było to, że seks dla nich nigdy nie zaistniał, chociaż innymi doznaniami zmysłowymi (zwłaszcza symulowanymi smakami) przejmowali się nieustannie. Po prostu była to przyjemna w czytania bajka, niewiele różniąca się poziomem od Star Trek czy Star Wars.

W czwartym tomie autor zdecydował się zmierzyć ze skutkami ekspansji i coraz większym zróżnicowania Bobiwersum. Mam wrażenie, że nie poszło mu najlepiej, co dostrzegą przede wszystkim czytelnicy, którym podobał się skrótowy i uproszczony styl pisania Taylora w poprzednich tomach. Akcja "Niebiańskiej Rze...