Milczące dziecko

POWIEDZ COŚ...

Dziesięć lat temu podczas wielkiej ulewy zaginął 6-letni Aiden. Wszyscy zaangażowali się w poszukiwania, jednak zdawało się, że dziecko utonęło podczas powodzi. Po rozpadzie związku z ojcem chłopca, Emma wyszła za mąż i teraz oczekiwała narodzin swojego nowego dziecka. Wszystko zdawało się toczyć swoim rytmem, aż do czasu gdy po dekadzie od tamtego koszmarnego dnia Emma otrzymuje telefon – Aiden się odnalazł, leży w szpitalu w stanie katatonii, niezdolny do wypowiedzenia jakichkolwiek słów. Policja szuka winnego, zaś 16-letni Aiden wciąż milczy.

„Typowe dla Brytyjczyków było to, że oczekiwali wdzięczności za swoją troskę. Porwano małego chłopca i torturowano go przez dekadę, a im było z tego powodu smutno. I słusznie. A kiedy już doświadczyli całego tego smutku, spotykają tego chłopca z matką i muszą im powiedzieć to, o czym tamci i tak wiedzą – że jest im smutno. Czy to nie okropne? Tak, tak, to bardzo smutne i okropne, dzięki, że tak myślicie. Ale jeśli nie pogłaszczecie ich po głowie, to możecie iść w diabły. Kij wam w oko, zasłużyliście na to, co was spotkało.”

Moja opinia jest mocno ocenzurowana, bo nie ma takich słów, jakimi opisałabym matkę Aidena. Nie rozumiem jak można być taką głupią, ślepą krową. Na każdym kroku wyłaziła jej tępota i nic dziwnego, jak była wpatrzona jedynie w tego swojego nowego fagasa. Nie współczułam jej, pogardzałam i zaciskałam zęby czytając jak się nad sobą użala, podczas gdy tak naprawdę na współczuc...

Książka jak dla mnie tylko dobra,byłaby to książka bardzo dobra gdybym czytała o porwaniu dziecka pierwszy raz ale takich książek o takiej lub podobnej tematyce trochę się namnożyło w współczesnej literaturze.
Nie będę opisywać zawartości książki i zachowania głównej bohaterki,bo musiałabym kopiować,niektóre recenzje.
Mimo to polecam,ale sama już nie sięgnę tak szybko po tego typu literaturę,a w zapowiedziach i nowościach jest tego trochę.

Nie ma większej obawy niż ta, związana z dziećmi. Nie ma większego strachu niż to, że stało się im coś złego. Nie ma większego poczucia winy, kiedy coś złego im się dzieje. I to niezależnie od tego, czy mogliśmy coś na to poradzić czy nie. Zwykle uważamy, że zawsze mogliśmy.
To i nie tylko to wydarzyło się w Milczącym dziecku – historii dziejącej się przez kilkanaście dni, oddzielonej o 10 lat od wydarzeń, które zapoczątkowały tragedię małego chłopca, jego matki, dziadków. Tragedię, tym bardziej przerażającą, że opisaną w taki sposób, że czytelnik rodzic, ale podejrzewam, że nie tylko, ma odruch obejrzeć się wokół i zastanowić, czy coś podobnego nie dzieje się wokół niego. Czy ci, którzy powinni być najbliżsi, nie okażą się najgroźniejsi, czy możemy zaufać mężowi, przyjaciołom, dawnemu chłopakowi, jego rodzicom? Czy komukolwiek możemy zaufać?
Bardzo mocna, bardzo poruszająca tragedia rodziny i próba sklejenia świata bez 10 lat, które najchętniej wszyscy wymazaliby ze świadomości, ale tak się nie da. Jest więc problem matki, która na nowo ułożyła sobie życie, ojca dziecka, który odszedł po tragedii. I jest problem dziecka, które przez ten czas pozostawało pod władzą porywacza. Złego, chorego, bezwzględnego porywacza.
Czy jest choćby najmniejsza szansa na sklejenie tego? Na odbudowanie wspólnego życia? Denzil twierdzi, że tak i przyznaję, że bardzo, bardzo chciałabym, aby to była prawda. Aby można było przeżyć taką traumę, takie wydarzenia i wyjść z nich w jednym k...

Główna bohaterka Emma w wyniku powodzi traci ukochanego synka, kobieta nie potrafi otrząsnąć się po stracie, tym bardziej, że nigdy nie odnaleziono ciała dziecka.
Po upływie 10 długich i ciężkich lat kobieta wychodzi za mąż i spodziewa się córeczki, z pozoru wszystko zaczyna się układać.. do momentu aż odbiera telefon z informacją, że Jej zaginiony syn odnalazł się...
10 lat rozłąki, bólu, rozsypki a teraz ON nie mówi nic, patrzy w jeden punkt nie wydając żadnych dźwięków, nie okazując emocji, aczkolwiek wykonując polecenia... Prawda okazuje się okrutna, chłopiec został porwany i był przetrzymywany przez cały ten czas...
Prawdę zna tylko milczące dziecko..

Książkę czyta się szybko i w moim przypadku zachłannie, Emma może irytować i łapałam się na tym, że strasznie Jej nie lubiłam, trafiałam również na niespójności... ale pomimo tych kilku mankamentów serdecznie polecam :)

Nie czytałam wcześniej książek pani Denzil. Tymczasem chociaż krew nie leje się strumieniami i trup nie ściele się gęsto to istnieje ciekawa fabuła. Zaginiony chłopiec odnajduje się po 10 latach i nie mówi. Jak złapać tego, kto go porwał? Typowałam Amy i męża matki porwanego chłopca. Nie polubiłam ich i oboje coś tam mieli za uszami, ale wyjaśnienie zagadki mnie zaskoczyło. Przez chwilę nie rozważałam takiego rozwiązania. I lubię gdy zakończenie mnie zaskakuje.

Dobrze napisana książka z ciekawie poprowadzoną akcją i zakończeniem.