Milczące dziecko recenzja

Główna bohaterka- Emma Price w 2006 roku traci swojego sześcioletniego synka. Chłopiec niepostrzeżenie znika z przedszkola w czasie gwałtownej ulewy. W czasie poszukiwań z rzeki wyłowiono czerwoną kurtkę należącą do Aidena. Emma rozpacza, czuje się bezsilna. Mimo, że ciała nie odnaleziono, kobieta z czasem godzi się ze śmiercią swojego dziecka.
W ciągu dziesięciu lat zmienia się wszystko. Emma zakochuje się, wychodzi za mąż, zachodzi w ciążę. Wszystko zaczyna się w końcu układać, kiedy nagle po tylu latach odbiera telefon, że jej syn się odnalazł. Młoda matka traci kontrolę nad swoim życiem. Odnaleziony chłopak jest już nastolatkiem. Mimo to zachowuje się dziwnie- nie jest w stanie mówić, boi się lub nie wyraża żadnych reakcji na bodźce. Mimo braku komunikacji z Aidenem, jego ciało zdecydowanie wskazuje na to co chłopiec przeżył i że prawdopodobnie przez wiele lat był przetrzymywany w zamkniętym pomieszczeniu. Wskazują na to liczne blizny i ogólny stan ciała. Z czasem okazuje się również, że dziesięć lat temu chłopiec wcale nie wpadł do wody, tylko został porwany. Mimo to na usta ciągle ciśnie się pytanie- przez kogo?
Emma usiłuje zrozumieć swojego syna, lecz kontakt z nim jest mocno ograniczony. Z czasem chłopak posuwa się również do czynów, które mrożą krew w żyłach młodej kobiety i zaburzają całkowicie jej dotychczasowy spokój i życie. Przy braku owocnych efektów ze strony policji, Emma sama stara się odkryć tożsamość sprawcy bestialskich czynów, których ktoś dopuścił się na jej własnym potomku. Nikt z mieszkańców miasta, ani z czytelników, nie jest wstanie przewidzieć jakie będzie zakończenie tej historii.
Książka jest ciekawa i naprawdę wciąga, że ciężko się od niej oderwać. Z całą pewnością temat dotyczący porwań dzieci jest kontrowersyjny, a Sarah A. Denzil porusza go w pełnej krasie i doskonale przedstawia obraz cierpiącej matki. Emma nie jest jednak słaba i stara się żyć dalej, mimo zdarzeń, które ją spotkały. Muszę przyznać, że jest to niezwykle wciągająca książka, trzymająca w napięciu do ostatniej strony. Szczególnie spodobał mi się sposób, w jaki autorka rozwinęła wątki psychologiczne. Koniec jest zaskakujący.
Jak myślisz, jak ciężko jest opowiedzieć o niewyobrażalnym?