Letni deszcz. Sztylet

Nie mogłam się przedrzeć przez pierwsze rozdziały. Do bitwy pod Rogobodźcem robiłam kilka podejść. Nawet na urlop zabrałam i bezskutecznie. Przegadane było i mało zwarte. Potem na szczęście było już znacznie lepiej. Za mało o Żmijach jednakowoż. Przykro było żegnać ulubionych bohaterów, szczególnie Wężymorda. Miło powitać Babunię Jagódkę. Zwłaszcza, że wyłącznie ona zna zakończenie tej opowieści.
Może dlatego tak długo mi zeszło z Sagą, że najbardziej interesował mnie motyw wędrówki rudej pokutnicy przez rzeczywistość, która była odwrotnością tej, którą już przeżyła. Gdy wszystko w tej kwestii już zostało wyjaśnione, lekko wyhamowała moja ciekawość co do pozostałych wątków.
Nie znosiłam serdecznie Złociszki, ale za nawiązanie do Katarzyny Sforzy duży uśmiech dla Autorki. :)

Z jednej strony żal, że filmu z tego nie będzie. Takiego dzieła z rozmachem nakręconego, które byłoby z założenia dużo lepsze niż "Gra o tron" (która do mnie nie przemawia, za dużo sadystów i psychopatów). Zachód Sagi raczej nie nakręci, choćby z powodu nieprzetłumaczalnych nazw własnych. Takich rzeczy się nie tłumaczy, w żadnym kierunku. Próbowano kiedyś z "Władcą Pierścieni", wyszło beznadziejnie, Frodo był panem Podgórskim, czy jakoś tak. Jak brzmiałby po anglosasku Twardokęsek? Przemęka? Albo Bogoria? A liczyć na rodzimą produkcję i dostać coś w rodzaju "Wiedźmina", w bonusie z celebrytami zamiast aktorów - to już lepiej niech filmowaniem nikt krzywdy Sadze nie czyni.