Leon

Tak. To zdecydowanie literatura dla mnie. Po raz kolejny ten autorski duet przekonał mnie do swojego pomysłu i wykonania. Nie umiem ocenić czy Leon podobał mi się bardziej od pierwszej części, ale niewątpliwe przeczytałam go znacznie szybciej niż Zacka.
Leon nie dał mi chwili na głębszy oddech. Wymagał zaangażowania i poznawania historii coraz szybciej i szybciej. Nie ukrywam, że jestem zaskoczona ponieważ zwykle jestem bardzo ostrożna jeśli chodzi o kryminały z wątkiem dziecięcym. Najczęściej ich nie czytam, a kiedy już to robię, to zawsze staram się traktować historię z odpowiednim dystansem. Tutaj to mi się nie udało. Historia jest na tyle atrakcyjna, że wciągnęła mnie nie pozostawiając czasu na obronę.
Zack jest problematyczny. Nie lubi się go, bo niby z jakiego powodu? Za narkotyki, alkohol? Wystawianie współpracowników na niebezpieczeństwa? Brak odpowiedzialności? Szaleństwo w oczach na myśl o kobiecie, która staje się powoli jego obsesją? Z drugiej strony nikt nie zaprzeczy, że to bardzo dobry glina. Sam na szczycie komina ze zmarłym chłopcem na rękach. Bezlitosny w zachowaniach. Bezwzględny. Ale też niemal w kluczowym momencie wybierający przyjaciela. Zack ma szczęście, diabelne szczęście i zastanawia mnie, jak długo będzie mu towarzyszyć.
Mocna, wciągająca lektura. Zasłużenie chwalona.
Aż chciałoby się powiedzieć – oby tak dalej. Mam w domu część trzecią więc pewnie niedługo się przekonam. Ale podobnie jak po części pierwszej, potrzebuję chwil oddec...