Na imię mi Zack

Zaczęło się od morderstwa kilku kobiet popełnionego w dość makabryczny sposób. Do rozwiązania zagadki włączyła się specjalna grupa policji, do której należy tytułowy Zack. Podejrzewają gangi, psychopatycznego mordercę, na tym tle rozwija się śledztwo, ginie jeszcze parę osób. Rozwiązanie zagadki takie jakby na siłę, W tle historie policjantów, ich życie osobiste.
Nie przekonał mnie też styl autorów, krótkie urywane zdania, równoważniki, ciężko się czyta.
W sumie przeczytałam, ale zapowiadanego dalszego ciągu szukać nie będę.

Bardzo mocna książka. Dla mnie przynajmniej, choć podejrzewam, że nie jestem w tej ocenie osamotniona. Brutalne morderstwa. Ludzie o przerażających poglądach i zachowaniach. Policjanci pogubieni we własnym życiu, żyjący na granicy dobra i zła. Narkotyki, zdrady, sex przypadkowy mniej lub bardziej. Gangi motocyklowe, mafia turecka, żywe wilki, którym na pożarcie rzucane są niepotrzebne osoby. Młode dziewczyny sprowadzone do Szwecji dla zarobku uwikłane w handel żywym towarem i prostytucję.
Treść oschła, podana bezpośrednio, w narracji bardzo szybkiej, bardzo bezpośredniej. Prostej i suchej, niemal tak jak sama tematyka. Pasowało to do siebie, choć przyznaję, że musiałam się przyzwyczaić do krótkich zdań, równoważników, szybkości i prędkości akcji. Bo dzieje się tutaj sporo.
Po raz kolejny mam kłopot z głównym bohaterem. Czy można go polubić? Mężczyznę z pogranicza, mściciela, narkomana, zdradzającego drania, nieprzestrzegającego zasad, procedur. Tylko czemu jedna z uratowanych kobiet chce nazwać syna jego imieniem?
To pierwszy tom opowieści dwójki skandynawskich autorów o pracy Zacka nadkomisarza w Jednostce do Zadań Specjalnych. Po pierwszej części powiem, że bardzo się cieszę, że to nie pojedynczy tytuł. Nie wiem co autorzy zgotowali jemu i jego kolegom z Jednostki, ale chętnie się dowiem. Tylko muszę trochę odpocząć, przeczytać coś miłego, nabrać dystansu, zapomnieć o okropnościach. Historia sprawia wrażenie mocno osadzonej w realiach, prawdopodobnej do bólu. Z...

Skandynawska literatura, z nurtu kryminalnego, że tak to nazwę, charakteryzuje się bardzo powolnym, wręcz usypiającym tokiem narracji.Bohaterowie poruszają się jak we śnie, a czytelnik ma wrażenie, że właśnie wszedł w czyjeś marzenia senne.Pisarze z tego rejonu, wręcz prześcigają się w opowieściach, które, budując napięcie, mogą czytacza uśpić równocześnie.
Nie inaczej jest w książce, którą właśnie mam przed sobą"Na imię mi Zack".
Ale, zacznijmy, od początku.

Zostają znalezione ciała 4 martwych kobiet, pochodzenia azjatyckiego.
Piątą, potwornie okaleczoną, ktoś podrzuca pod drzwi szpitala.
Wkrótce okazuje się, że to dopiero początek rozbojów na tle rasistowskim i seksualnym.
A czas goni.
Nasz bohater, musi wyrwać się z otępienia wywołanego narkotykami i wziąć się do pracy.Anty bohater, bohaterem książki, którą cechuje jedno - wyjątkowo plastycznie opisane morderstwa, oraz wymyślne sposoby zabijania.Ktoś, kogo tekst pisany, może wprawić w konsternację, powinien zwrócić na to uwagę, sięgając po tę książkę.

Podsumowując, powieść duetu pisarskiego, można zaliczyć do pozycji udanych, jeśli przebrniemy, przez niektóre, niezwykle nieprzyjemne opisy, a równocześnie lubimy ten powolny, nie spieszny tok narracji.