Kwartet aleksandryjski. Clea

A dzisiaj przedstawiam wam czwartą część Kwartetu Aleksandryjskiego ,,Clea". Nie wiem czemu, ale ilekroć sięgałam po kolejną część wciąż mnie ona zadziwiała. Teraz też autor ponownie wraca do Aleksandrii. Spogląda na nią od strony morza i doszukuje się podobieństw między kiedyś a teraz. Wyraźnie spostrzega, że za każdym razem wszystko wygląda inaczej. Poświęca tym opisom całe strony przyrównując je do konkretnych rzeczy, które nie tylko budzą nasz podziw, ile nawet się nad nimi wzruszamy. Jak zwykle opisuje naprawdę wszystko, co tylko spostrzeże jego nieokiełznany umysł. Wszędzie aż piszczy poezją i niewypowiedzianą tęsknotą. Ona całkowicie nad nami panuje i sprawia, że sami wyobrażamy sobie miejsca, które w jakiś sposób są nam bliskie. W książce opisuje nam ludzi, których zna i którzy są z nim spokrewnieni a także tych drugich, obcych z którymi nie chce zadzierać. Wydaje mi się, że dobrze zna historię tych obcych, gdyż z góry potrafi ich osądzić. Wie, że choć nie zasługują na jego szacunek, to jednak musi go im okazywać. Ewidentnie nie takiej zmiany oczekiwał.

Oprócz rzeczy mniej dla niego wygodnych ujrzymy dokładne zobrazowania miejsc w których kiedyś przebywał i w których jest obecnie. Wszystko znacznie się od siebie różni. Niekoniecznie będą to dobre wspomnienia, aczkolwiek miłość z którą o tym wszystkim opowiada niemal wylewa się z niego sercem i oczami. Namiętna malarka Clea wniesie do jego życia coś dobrego, aczkolwiek i uszczknie z niego pewną część. Tak...