Każdy musi płacić

Niniejszy tekst jest sponsorowany przez słowa "standard" i "poprawność".

Właśnie te dwa słowa tępo huczały mi w głowie, gdy prześlizgiwałem się przez kolejną książkę Roberta Forysia. Dla tych, którzy dali się nabrać tekstom w stylu: "Polska odpowiedź na Grę o Tron"- moje gratulacje, jesteście gigantami naiwności. Swego czasu był już boom na podobne reklamy, ale wtedy tyczyło się to Dana Browna. Spodziewam się, że jeszcze kilka(naście) razy trafię na czytadło, próbujące desperacko podpiąć się pod modę na Martina, niczym polityk ciskający kiełbasą wyborczą, aby dobrać się do koryta.
Kim są bohaterowie "Każdy musi płacić"? Są to: justycariusz Tankird z Krom, w którym przebrzmiewają dawne emocje, co rzutuje na jego działania, ex-mniszka Maja, która posiada całą masę uber umiejętności i poznaje smak życia poza klasztornymi murami i cesarski bękart Heinz, któremu dostaje się tajna misja, mogąca podbudować jego mizerne notowania u władcy.
Czy tylko ja tu czuję banał? Cholera, bardziej tradycyjnymi postaciami byłaby tylko zbitka: elf, krasnolud i człowiek. Ich "przygody", rozterki, opowiedziane historie, są płaskie, schematyczne, dają się przewidzieć i nijak nie porywają.
Autor tonie w ukazaniu bezmiaru klik, grup interesów i stronnictw, co jakiś czas zaplatając tę łamigłówkę jeszcze bardziej, bez wyraźnego powodu i co ważniejsze: bez znaczącego wpływu na fabułę.
Świat w tej książce jest mieszaniną do bólu poprawnych schematów i zapożyczeń z historii śre...