Imię Pani

Powieść czytałam z ochotą i ciekawością. NA poziomie akcji i świata przedstawionego wciągnęłam się i oczekiwałam na rozwiązanie akcji. No i właśnie. Rozwiązanie akcji. Bardzo byłam zaskoczona, że rozwiązanie okazało się czymś w rodzaju królika z cylindra.
Retro w powieściach to takie budowanie świata przedstawionego, postaci, miejsc, sposobu myślenia i zachowania, języka, że czytelnik czuje się przeniesiony w czasie. A tutaj historia była jedynie we fragmentach opisujących miejsce. Owszem, w sposób wyczerpujący, ale miałam wrażenie, ze to fragmenty dodatkowe, nie mające nic wspólnego z akcją. Prawdę mówiąc przerzucałam je wzrokiem jak najszybciej. Sam Devart to postać ciekawa. Polubiłam gościa, ale miałam wrażenie, że mógłby być z każdych czasów. Po prostu moim zdaniem to nie jest powieść retro. To kryminał, w który wstawiono ciekawe opisy historii ciekawego miasteczka, w którym odbija się skomplikowana historia tego regionu: reformacja i kontrreformacja, wpływy polskie, czeskie i niemieckie, wielkie wojny, słowem ciekawe miejsce, które wybrał autor na akcję.
Ja jestem nią trochę rozczarowana.

ZA PÓŹNO NA NAUKĘ
Krzysztofowi Koziołkowi można by udzielić kilku dobrych rad, gdyby był debiutantem. Ale na portalu „Lubimy czytać” odnalazłam aż kilkanaście (sic!) jego powieści. No przepraszam, jeśli się napisało tyle książek, to wypadałoby przynajmniej nie mylić gatunków literackich. Zdecydować się, czy się pisze przewodnik turystyczny po zabytkach architektury, czy powieść detektywistyczną. Zgoda, może przesadzam w złośliwości, ale autor też przesadził narażając mnie już na wstępie na opisy tak długaśne i nudne, jakby były żywcem ściągnięte z podręczników, które studenci historii sztuki mają czytać za karę.

 

Nowi, nieznani mi polscy autorzy zawsze jednak dostają ode mnie kredyt zaufania, dlatego też i w tym przypadku, chociaż odkładałam książkę trzy razy, dałam Krzysztofowi Koziołkowi szansę i doczytałam „Imię pani” do końca.

 

Na szczęście dla autora przebrnęłam jakoś przez pierwsze kilka rozdziałów i dalej było już lepiej. Intryga przeprowadzona wystarczająco sprawnie, bohater intrygujący, z prywatną tajemnicą, zakończenie nieoczywiste, antagoniści trochę zbyt groteskowi w stosunku do przyjętej konwencji, ale to drobiazg. W sumie byłoby to dość przyzwoite czytadło w modnym stylu retro, gdyby nie te irytujące opisy z przewodnika wstawiane chyba na zasadzie „kopiuj i wklej”, pojawiające się już z trochę mniejszą nachalnością w dalszej części książki. Dlaczego irytujące? Bo nie mają najmniejszego wpływu na akcję powieści. ...

Znakomity kryminał retro w "moim" Krzeszowie. Wkrótce zamieszczę recenzję.