Guwernantka

Zdecydowanie najlepsza powieść Weroniki Wierzchowskiej.
Główna bohaterka tradycyjnie z miejsca do polubienia, tradycyjnie już sprawcza i decyzyjna. Natknęłam się kiedyś gdzieś na negatywną opinię, jakoby książki Wierzchowskiej były zbyt ... feministyczne. Cóż, mnie ten feminizm bardzo się podoba, bo polega na zdolności decydowania o sobie, niezależnie od okoliczności. Do tego klimat dworków lat 80-tych XIX wieku, okres po powstaniu styczniowym a przed odzyskaniem niepodległości... wychowana na Lalce i Nocach i Dniach pozostanę wierna i niezmiennie ciekawa twórczości zakotwiczonej w tym okresie, nie tylko literaturze faktu.

Rok 1880.
Aldona Burzyk to młoda i atrakcyjna panna, którą otacza wianuszek adoratorów.
Jej nie w głowie amory, ponieważ jej plan to świat wykształconych i niezależnych kobiet.
Opuszcza Warszawę, aby objąć posadę guwernantki w majątku Krzysztofa Kęszyckiego.
Kiedy pewnego dnia dziedzic Kęszycki ginie bez śladu wszystko się zmienia. Przed jego żona i Aldoną staje nie lada wyzwanie.
Czy tajemnica z czasów powstania styczniowego jest kluczem do rozwiązania zagadki zniknięcia Krzysztofa?
Co wydarzyło się podczas walk, a teraz wraca jak bumerang?
Czy Aldona spełni swoje marzenia?
Autorka zabiera nas w świat niesprawiedliwych podziałów, buntu, ale i miłości, wielkiej odwagi i tajemnic.
Bohaterowie świetnie skrojeni. Postacie Aldony i Eufemii świetnie pokierowane. Właściwie to one wiodły prym i pociągnęły tą historię w całości. Zawładnęły wydarzeniami, a solidarność między nimi była rewelacyjnym zabiegiem.
To co bardzo mi się podobało to, czas trwania fabuły . Powieść nie skupia się na małym wycinku czasowych, ale autorka prowadzi ją przez kilkanaście lat.
Poznajemy historie młodziutkiej dziewczyny, jej pracodawczyni i innych bohaterów, a kończymy na wiekowej Pani, która przeżyła swoje życie.
Jestem pod ogromnym wrażeniem tej powieści. Wszystko było dopieszczone, skrawki historii połączyły sie idealnie, a ja czuję się w pełni usatysfakcjonowani z lektury.