Furia

Nie, nie postrzegam tej książki jako gorszej. Niejeden raz czytałam/słyszałam, że taka właśnie jest. Z mojego punktu widzenia – nie, raczej nie. Niewątpliwie może być to wynik mojej miłości własnej do autorki. Miłości, która ciągnie się od wielu lat i która, cóż, nie ma co ukrywać, potrafi być ślepa.
Dobrze mi się czytało Furię, choć nie ukrywam, że znacznie dłużej niż inne książki Brown. I w sumie już nie wiem czy rzeczywiście było to lekkie wyciągnięcie tematów, które w skróconej formie mogłyby lepiej wypaść, czy mojego nastawienia do życia związanego temperaturą uniemożliwiającą normalne funkcjonowanie.
Myślę też tak sobie, że moje lubienie Brown w dużej mierze związane jest z jej umiejętnością budowania napięcia, emocji, chemii czy czegoś tam jeszcze między jej bohaterami. Wątek kryminalny, zwykle stanowił dla mnie tło. „Zwykle” – bo od razu przyszło mi na myśl kilka tytułów, w których miał on główne znaczenie.
I nie urywam, Furia wpisuje się w ten obraz. Podobała mi się chemia bohaterów, podobał mi się wątek sensacyjny, choć rzeczywiście nie był on jakimś wielkim odkryciem. Ale oprócz tych dwóch, było kilka fragmentów które zapadają w moją czytelniczą duszę – w sumie nie do końca wyjaśnione relacje ojciec syn, szeryf i jego postawa, sam pomysł konfliktu ojciec – syn w którym każdy chce jak najlepiej. To na plus. Na minus? No dobrze, było lekko rozciągnięte. W dwóch czy trzech momentach nieco łopatologicznie, ale znowu nie widzę aby była w tym aspekcie jakaś w...

Po książki tej autorki sięgam w ciemno. Uwielbiam jej łączenia wątków sensacyjnych czy kryminalnych z romansem i (często) odrobiną erotyki. Ta książka jest również takim połączeniem.

Autorka nie skupia się zbyt wiele na opisach, ale koncentruje się na dialogach, które muszę przyznać, są bardzo efektownie skonstruowane.

Ciekawie przedstawieni główni bohaterowie, nawet jeżeli nie możemy o którymś z nich powiedzieć, że jest postacią pozytywną, zbliżają czytelnika do fabuły. Różnorodni osobowościowo, potrafią zaintrygować i szokować, ale nie można o nich powiedzieć, że są nudni. Myślę, że zarówno osoba Kerry Bailey jak i osoba Johna Trappera zbliżają nas do siebie i w pewnym momencie zaczynamy kibicować ich działaniom. Nie wiem, czy mogę uznać Trappera za postać negatywną, chociaż więcej posiada on złych cech niż dobrych, jednak jego upór i determinacja w tym, co robi, są godne podziwu. To człowiek kameleon, jedni go pokochają inni być może znienawidzą. Człowiek brutalny, nieposkromiony, momentami bardzo odpychający, jest jednocześnie osobą, która przyciąga czytelnika i po prostu da się lubić.

(…) Wystarczająco dużo czasu spędziła w jego towarzystwie, żeby jednak rozpoznawać bariery wznoszone po to, by ukryć długo tłumiony gniew i urażoną dumę. Bezwstydnie wykorzystywał swoją rezolutność i urok. Potrafił rozbroić kogoś zarówno groźbą, jak i wilczym uśmiechem, a ona okazywała się wrażliwa na oba manewry. (…)

Wątek kryminalny jest dość oryginalny...

Okładka: miodzio. Ma w sobie coś z psychodelicznej atmosfery Silent Hill. Opuszczone miasto z własnymi upiorami. Dla mnie - bomba.
I chociaż "Furia" klasyfikowana jest jako thriller, to powiedzmy sobie wprost: Domeną Sandry Brown były i są obyczajówki z sensacyjnym tłem i romansowym podtekstem. Nie inaczej jest tym razem. Jakkolwiek okładka i tytuł są dość niepokojące, "Furii" daleko do klimatów grozy Kinga. Co do samej fabuły - została już opisana bardzo dokładnie i tak szczegółowo, że praktycznie nie ma już nic, co mogłoby zachęcić do zapoznania się z "Furią" bardziej. Jako się rzekło - to nie jest thriller, kryminał czy powieść sensacyjna. Można się też czepiać, że oś całej intrygi złożona jest przewidywalnie i dość topornie - nie mniej Brown plącze kolejne nitki i myli tropy na tyle przekonująco, by trudno się było od "Furii" oderwać a wszystko razem tworzy zajmującą i przyjemną w odbiorze całość. To fajnie skomponowana i ciekawie opowiedziana historia bohaterów pewnego zdjęcia, ujętych w kadrze i tych poza nim. Do poczytania przy drinku z palemką. Podobało mi się. Powodów do strachu było niewiele, za to satysfakcja z lektury ogromna.

Od dawna miałam w planach jakąś książkę tej autorki i bardzo się cieszę, że trafiła mi się akurat ta. Taka, która od razu mnie wciągnęła, porwała i na sam koniec potrafiła zdziwić i zaskoczyć. Takie thrillery cenie sobie najbardziej! Poznajemy tutaj Kerry, dziennikarkę, która lata temu została wyniesiona na rękach majora z walącego się budynku. Zagadkowa dziewczynka po ponad dwudziestu latach postanawia odsłonić karty i powiedzieć kim jest. Zdradza, że to ona została uratowana i, że zawdzięcza swoje życie Franklinowi. Czy słusznie postąpiła? Za całą tragedią mamy drugie dno. Do końca nie wiemy, kto gra, po jakiej stronie i kto stoi za atakiem. Razem z Trapperem, synem majora postanawia odkryć, kto podłożył ładunki w pegasusie i spowodował wybuch, w którym zginęła jej matka. Uda im się, czy może będzie za późno?
I to napięcie między nią, a Trapperem! Idealnie zbudowane, postacie bardzo mi się podobały i przez te 380 stron bardzo się z nimi zżyłam! Polecam Wam tą książkę, nie jest to mocny i krwawy thriller, a książka z pomysłem i zagadką do rozwiązania.