Dziennik kasztelana

„Ta powieść chwyta za gardło i trzyma do ostatniej strony!”, nic bardziej mylnego, raczej przeciętne czytadło. Zaczęłam poznawać twórczość Bočeka od „Pamiętnika kasztelana”. Następnie zaczęłam słuchać „Ostatnią arystokratkę” i jakie było moje zdziwienie, gdy obie powieści okazały się bliźniacze. W obu wypadkach trzyosobowa rodzina obejmuje rządy na zamku, gdzie spotyka trójkę dość dziwnych pracowników. W tym wypadku narratorem jest Wiktor, który ucieka z Pragi, aby zostań Kasztelanem Zamku na Morawach. Dziwne, że człowiek, który niezbyt dobrze orientuje się w ekonomii, bez doświadczenia zostaje właściwie Dyrektorem Muzeum, jakim jest ten Zamek. Jego małżeństwo się sypie, a więc wymyślił dość dziwny sposób na uratowanie swojego małżeństwa. Ściąga na prowincję swoją żonę, która ma doktorat z socjologii i nagraną pracą na uniwersytecie, i myśli, że zacznie tam sprzedawać bilety i myć okna z zachwytem. Najlepiej charakteryzuje Wiktora zdanie o swojej żonie: "Tylko dlaczego, do cholery, wciąż nie może zrozumieć, że to, czego tak jej brakuje, to same niepotrzebne rzeczy? Po co jej to wszystko? Cała ta quasi-kultura, koślawe pląsy beznogich artystów, wszystkie te gadki o gównie?” On się zmienił, a więc cały otoczenie powinno myśleć jak on. Niestety Wiktor nie wzbudził mojej sympatii.
Dość dziwny jest to pamiętnik człowieka, który ucieka od świata, chociaż miejscami jego rozmyślania na temat współczesnej kultury są dość ciekawe. Szkoda, że bohaterowie są jednowymiarowi i doś...

 " Ta powieść chwyta za gardło i trzyma do ostatniej strony " - nic bardziej mylnego. Z początku udało się stworzyć autorowi dobry, klimatyczny nastrój starego zamku przepełnionego dziwnymi zjawiskami.

 " Wreszcie odnalazłem swoją mantrę: Niczemu się tutaj nie dziwić." - w zamku nocą słychać tajemnicze kroki, gramofon sam zaczyna grać w środku nocy, rozszalałe stado psów umiera nagle w dziwnych konwulsjach, na ścianie w gabinecie pojawiają się dziwne odciski jakby dłoni.....

Niestety bardzo szybko klimat powieści grozy znika z kart książki i otrzymujemy dobrą, obyczajową historyjkę, wyciąg z kilku miesięcy życia kasztelana, jego rodziny i współpracowników. Bohaterowie przeżywają kilka traumatycznych sytuacji , czasem można się uśmiechnąć, ponieważ autor za pośrednictwem Kasztelana, w niezwykle trafny, celny sposób komentuje otaczającą go rzeczywistość.
 Nie uważam, żeby książka ta posiadała jakieś złe strony. Niepotrzebnie moim zdaniem została zarekomendowana jako powieść chwytająca za gardło, z demonami przeszłości . Może źle nastawić potencjalnego czytelnika i spowodować rozczarowanie. Owszem, zawiera kilka niewytłumaczalnych zjawisk ale tak naprawdę każdego w życiu mogą spotkać podobne, nie dające się racjonalnie wytłumaczyć sytuacje.  

Na całe szczęście książkę czyta się łatwo,szybko i bardzo przyjemnie. Polecam jako ciekawą, wielce oryginalną opowiastkę :) 

Wygląda na to, że "Dziennik kasztelana" wpadł w moje ręce w odpowiednim momencie. Powiedzieć, że książkę przeczytałam to za mało - ja ją pochłonęłam. Od pierwszej do ostatniej strony na jednym wdechu.

Autorem dziennika jest młody, egocentryczny, znudzony życiem w stolicy mężczyzna, który obejmuje stanowisko kasztelana w należącym do państwa barokowym zamku. Zapoznaje się z obiektem, jego historią, a także nielicznym personelem, odkurza archiwa, czeka na przyjazd rodziny i początek nowego sezonu turystycznego. Niestety od dotychczasowych rozterek nie udaje mu się uciec, a w nowych okolicznościach przyjdzie mu pokonać wypiętrzoną niespodziewanie górę problemów. Obraz codziennego życia nietuzinkowych bohaterów w niebanalnym miejscu i towarzystwie zjawisk nadprzyrodzonych najwyraźniej poruszył we mnie jakąś uśpioną strunę i wywołał wypieki na twarzy. Szczerze mówiąc, nie do końca wiem co sprawiło, że nie mogłam oderwać się od tej i dziwnej i zwykłej historii. Być może jej klimat? Być może świetne połączenie humoru i trudnych ludzkich spraw? A może jej lekka i strawna forma?

Relaks z książką? Od teraz będzie mi się kojarzył z "Dziennikiem kasztelana ".

Ja się nie dziwię, że moja siostra nie była w stanie przeczytać do końca, gdy była sama w domu... CO ZA FANTASTYCZNE PIÓRO !
Dziennik kasztelana jest dziennikiem w pełni tego słowa znaczeniu. Rozpadający się zamek, remonty, strachy, administracyjne "pierepały", układy społeczne na Morawach - tak... tu jest wszystko. Fantastycznie napisany dziennik, rewelacyjnie przedstawione społeczne i zawodowe konotacje. I jeszcze to zmieniające się podejście kasztelana do pewnych spraw. Częściowo przypomina mi to słynny dziennik bazowego (chatara) dyżurującego w pewnej drewnianej chacie w Beskidach.

Jeśli nie należycie do osób bojących się własnego cienia, to polecam czytanie wieczorem, kiedy w domu wszystko skrzypi...