Arystokratka i fala przestępstw na zamku Kostka

Mieszkańcy zamku Kostka próbują się otrząsnąć po sukcesie osiągniętym dzięki nowatorskim metodom oprowadzania turystów i niespodziewanej śmierci Lady Di. Nie spodziewają się, że na ich spokój i majątek zasadzają się aż dwie szajki niezbyt ogarniętych przestępców.

Ja wiem, że Evžen Boček jedzie już czwarty tom na tym samym koniu, ale co ja mogę poradzić na to, że mnie to nadal bawi. Myślę, że w rozpoczynającym się okresie przedświątecznej gorączki , taki rodzaj humoru jest bardzo potrzebny.

Po średniej trzeciej części serii o Arystokratce, ta czwarta część jest naprawdę zabawna. Pojawiły się nowe postacie na zamku, ale rodzaj dowcipu jest taki sam. Bardzo zabawne, polecam.

Kolejne spotkanie z rodziną Kostków nie rozczarowuje i absolutnie nie nudzi. Tym bardziej, że w tej odsłonie zamek staje się miejscem ataków złodziei (i to jeszcze jakich!). Podwójną próbę kradzieży relacjonuje czytelnikowi z właściwą sobie elokwencją i odpowiednią dawką humoru Maria III - narratorka znana z poprzednich części. Humor gęsto oplata zamkowe komnaty, a czytelnik ma marne szanse na zachowanie pełnej powagi.
Scena wdrapywania się po schodach w wykonaniu rodziny Majerów - nie do zapomnienia ;-)

Po pierwszej najzabawniejsza część cyklu. Tym razem zamek Kostka staje się widownią zabawnych perypetii związanych z kradzieżą obrazu Rembrandta oraz ........ czaszek.

Rozczarowanie. Było średnio śmiesznie, właściwie strata czasu, tym bardziej, że tyle nieprzeczytanych pozycji w kolejce. Pretensję mogę mieć tylko do siebie, że nie zaufałam swojej intuicji i oczekiwałam, że przy coraz słabszych kolejnych tomach serii ( i coraz krótszych = prawdopodobnie brak pomysłów ) - ten wystrzeli nagle super-humorem. W poprzednich tomach autor już wyeksploatował, zdaje się, pomysły związane z mieszkańcami zamku Kostka, więc usunął ich w cień i wprowadził nowych bohaterów o tak niskim IQ, że czytanie o ich wpadkach, pomysłach i mających prowokować śmiech poczynaniach, budzą raczej moje zażenowanie i irytację. Można czytać o głupkach, ich głupotkach i głupawkach, ale niechże mają w sobie „to coś”. Ci są po prostu bezmyślnymi głupkami i nic więcej. Nie przeszkadza mi nagromadzenie absurdów i nonsensów w powieściach. Jestem fanką Jakuba Wędrowycza, „ Stulatka, który wyskoczył przez okno…", czy „ Damskiego Fryzjera " - Mendozy, śmieszy mnie Gang Olsena, ale w czwartej części „Arystokratki” autor zafundował mi komedię, która wycisnął na siłę i która tylko pretenduje do tego miana. Jako tako bronią się jeszcze stare postaci - mieszkańcy zamku, ale jest ich jak na lekarstwo, a gagi z nimi odgrzewane.

Jeśli pojawi się piąta część, nie będę jej omijać szerokim łukiem, ale niech oni tam sobie żyją szczęśliwie w tej Kostce, na razie beze mnie.