Dziedzictwo królów

Wbrew moim nadziejom trzeci tom trylogii opowiadającej o Magistrach nie okazał się interesujący. Liniowa, schematyczna i przewidywalna akcja, w której wszystko się bohaterom udaje i nie ma żadnych komplikacji była zwyczajnie nudna i zmuszała mnie do okresowego przerzucania kartek. Tajemnice z przeszłości znalazły trywialne rozwiązania, potworne potwory spotkał jedynie słuszny los i przeżyli ci co mieli przeżyć.

Najpaskudniejszą cechą charakterystyczną tej książki (jak i wcześniejszych tomów) pozostały postaci walczące po tzw. dobrej stronie, które budziły moje szczere obrzydzenie. Radości i spokoju ducha głównej bohaterki i pozostałych Magistrów ani przez moment nie zakłóciły wyrzuty sumienia z powodu traktowania innych ludzi jako jednorazowych bateryjek zasilających siłami życiowymi (duszami) magię swoich oprawców. Nie potrafię zrozumieć powodów jakimi kierowała się autorka konstruując "pozytywnych" bohaterów jako obrzydliwych hipokrytów. Czułem się jakbym czytał powieść o heroicznych przygodach hitlerowców, którym chore idee pozwoliły usprawiedliwiać wszelkie zbrodnie. Tyle, że Magistrowie nawet nie potrzebują usprawiedliwień. Robienie z morderczych świrów postaci pozytywnych w taki sposób jak zrobiła to C. Friedman z przykrością muszę uznać za jeden z głupszych pomysłów fabularnych z jakimi zetknąłem się w literaturze.

Autorka wiele straciła w moich oczach.