Skrzydła gniewu

"Skrzydła gniewu" to nieco nietypowy drugi tom trylogii. Przede wszystkim dlatego, że jest on generalnie lepiej napisany i ciekawszy od tomu pierwszego, a to w trylogiach fantasy zjawisko po prostu rzadkie. Autorka szczęśliwie przestaje się koncentrować na martyrologii kobiet gnębionych przez okrutnych mężczyzn. Nie ma się co jednak łudzić - jej przekonania o tym, że mężczyznom z erekcją cała krew odpływa z mózgu a osiągnięcie tego stanu zajmuje im około 0,25 sekundy, najwyraźniej nie uległy zmianie. A przynajmniej tak można wnosić z łatwości i szybkości z jaką główna bohaterka i inne lokalne piękności obezwładniają nieszczęsnych zwiadowców, strażników i królów, którym na widok dowolnej kobiety mózgi ulegają samoczynnemu odłączeniu od krwiobiegu. Tym razem jednak elementy feministyczno-genderowe nie zdominowały całej treści powieści, przewijają się jednak dość konsekwentnie w tle wielu rozdziałów. Fabuła jest bardziej przygodowa i koncentruje się na powracającym z przeszłości zagrożeniu w postaci inwazji potworów pochałniających ludzkie dusze, które po setkach lat przenikają w końcu przez magiczną barierę otaczając biegun, za którą miały uprzejmie wyzdychać. Najwyraźniej jednak nie miały na to ochoty. Główny wątek nie poraża oryginalnością, ale autorka całkiem umiejętnie połączyła go z intrygami politycznymi i tajemnicami nieśmiertelnych czarodziejów zwanych Magistrami. Miłe było też to, że akcja oferowała sporo zaskoczeń i nie podążała w kierunku, którego się spodziewałem. S...

Bardzo wciagająca książka, jednak nie jest lepsza od poprzedniej części. Większość stanowią opisy, prawie wcale nie ma dialogów, ale to akurat stanowi plus powieści. Jako przedstawicielka gatunku plasuje się wysoko, dlatego polecam:D