Dzieci nazistów

Czy dzieci muszą pokutować za winy rodziców? Moim zdaniem nie, bo po przecież nie są winne, ze akurat w takich rodzinach się urodziły.

Bohaterowie ksiązki “Dzieci nazistów” całe swoje życie odczuwały czym zaimowali się ich rodzce. Jedni nie przestali kochać swoich rodziców, ale też nie uwierzyli, że mogli oni robić takie okropne rzeczy, inni znienawidzili swoich ojców. Na pewno każde dziecko nie miało łatwo po skazaniu i ujawnieniu czym ich rodzice się zajmowali.

Mam bardzo mieszane uczucia co do tej książki. Bardzo chciałam ją przeczytać, bo byłam ciekawa jak potoczyło się życie córek i synów największych zbrodniarzy wojennych. Oczywiście coś się dowiedziałam, ale w moim odczuciu książka bardziej poświęcona jest samym nazistom niż ich potomkom.

Na każdego inaczej wpłynęło zachowanie rodziców. Niektórzy odcięli się od swoich rodziców, potępili ich, inni nie wiedzieli, jak się zachować, z jednej strony wiedzieli, że rodzice robili bardzo złe rzeczy, ale ciągle widzieli w nich kochających opiekunów.

To moja druga książką autora i niestety znowu odczułam, że to zlepek innych książek. Niestety chyba książki Pana Molendy nie są dla mnie. A szkoda, bo tematyka jest bardzo interesująca. Niestety jak dla mnie za mało jest o dzieciach, a za dużo o samych nazistach. Chyba nie sięgnę po inne książki autora 🤷🏻‍♀️

"Potwory istnieją, ale jest ich zbyt mało, aby były naprawdę niebezpieczne; bardziej niebezpieczni są zwykli ludzie"

Primo Levi

Jak to jest być dzieckiem przestępcy, potwora, który ma na sumieniu setki, tysiące ludzkich istnień? Bohaterów książki Jarosława Molendy "Dzieci Nazistów. Brzemię milczenia, niewola myśli" łączy wspólne dziedzictwo- ich ojcowie winni są współudziału w eksterminacji milionów ludzi. Ich nazwiska naznaczone są hańbą, cierpieniem niezawinionych, okrutnymi, przerażającymi zbrodniami.

Dokument Molendy to rozmowy z córkami, synami, wnukami, wnuczkami morderców odpowiedzialnych za jeden z najmroczniejszych okresów historii. Czy takie pochodzenie może pozostać bez konsekwencji?

Większość tych dzieci w okresie wojny było zbyt młodych, by dostrzec i zrozumieć co się wokół nich dzieje. Co więcej - często jedynym aspektem postrzegania osobowości ojców było ich realne przywiązanie do potomstwa, stąd ich wspomnienia pełne są ciepłych, sielankowych wręcz obrazów.

W swoim opracowaniu autor próbuje odpowiedzieć na pytanie: jak potoczyły się losy dzieci czołowych przywódców nazistowskich, czy były one w stanie zmierzyć się ze świadomością makabrycznych faktów?

Nie ma tu jednej drogi, brak jednoznacznej odpowiedzi. W przypadku potomstwa tych, którym udało się zbiec przed organami wymiaru sprawiedliwości, poja...

,,Gdy Monika miała pół roku i matka spacerowała z nią po Bad Tolz, jakiś mężczyzna rzucił się na wózek i dźgnął dziecko nożem. Ruth przypuszczała, że to któryś z byłych więźniów obozu koncentracyjnego w Płaszowie chciał zabić córkę Amona Gótha. Była podobna do ojca”.

Przeczytałam książkę i przyznaję, że co jakiś czas łza się w oku kręciła. Niestety dzieci nazistowskich zbrodniarzy nie miały łatwego życia. Każde jednak radziło sobie na różne sposoby. Jedne były dumne ze swojego nazwiska i naprawdę kochały swoich ojców. Zresztą oni sami mówili im, że nie mają grzechu, skoro nie czują wyrzutów sumienia. Pouczali maluszki, by tak jak oni zostawili to za sobą i cieszyli się obecnym tu i teraz. Byli jednak i tacy, którzy nie przyznawali się do rodzin, bo było im za nich wstyd. Czuli krzywdę innych ludzi, choć same nie były niczemu winne. Trudno tu mówić, by nie kochali swoich rodziców. Bardziej można by rzec, że nie byli z nich dumni. Jeszcze inni powierzają swoje ciała i umysł wierze w kościół i Boga. Chcą odpokutować ich winy, chociaż nigdy sami niczego złego nie uczynili. Naprawdę każde dziecko, później dorosły przeżywał całe zajście na inny sposób. Nie mieli łatwo, gdyż ludzie nie patrząc na ich niewinność, jedynie na grzechy ojców wielokrotnie chcieli im zrobić krzywdę, zresztą przykład macie w cytacie. Jeszcze inni uciekali z kraju i co chwila byli zmuszani zmieniać stanowiska pracy. Naprawdę cierpieli, choć nic prócz więzów krwi ze zbrodniarzami ich ...

Bohaterów tej książki łączy jedno. Ich przodkowie dopuścili się haniebnych i bestialskich czynów w czasie II wojny światowej, a ich nazwiska na zawsze zostały okryte złą sławą. Czy taka spuścizna może pozostać bez konsekwencji? Jak potoczyły się losy potomków czołowych zbrodniarzy nazistowskich Niemiec?

Sięgając po pozycję Jarosława Molendy, ma się pewność, że będzie to wstrząsająca i wywołująca wiele emocji lektura. Autor nie boi się trudnych, czasem kontrowersyjnych tematów. Pisarz, jak zawsze zresztą, podszedł do zagadnienia zawartego w jego publikacji bardzo poważnie oraz przeprowadził doskonały research. Postanowił odpowiedzieć na pytanie o ocenę postawy rodziców czy dziadków w obliczu Holokaustu przez ich potomnych. Nie ma na nie jednoznacznej odpowiedzi. Wiele osób zdecydowało się odciąć od tego tragicznego "spadku", inni z kolei decydują się na lojalność oraz wypieranie wszelkich negatywnych aspektów. Muszą sobie radzić z trudną przeszłością i robią to w różny sposób.

Każdy z rozdziałów opowiada dzieje innej osoby. Na początku zostaje przedstawiona sylwetka jednego z nazistów (Bormanna, Franka, Göringa, Götha, Himmlera, Mengele oraz Speera) i jego rola w III Rzeszy. Natomiast później opisywany jest stosunek dzieci do rodzica lub dziadka oraz jego udziału w zbrodniach przeciwko ludzkości. Zostało też ukazane ich życie już po zakończeniu wojny. Bardzo wielkim atutem są cytaty zawierające prawdziwe słowa głównych postaci tego reportażu, a także lud...

Z ciekawości zapoznałam się z "profilem" twórczości Jarosława Molendy. Jestem w szoku jak dużo książek już napisał. Ja dopiero przeczytałam dwie najnowsze.
Moja przygoda z autorem rozpoczęła się od książki "Sadystka z Auschwitz", która zachwyciła mnie stylem autora, jednocześnie przerażała tym, czego się z niej dowiedziałam.
Nie będzie więc zdziwienia, jak powiem, że po tę sięgnęłam bez większego zastanowienia.
Temat dzieci nazistów naznaczonych zbrodniami swoich ojców, ciekawił mnie od dłuższego czasu.
Jak żyje się nosząc nazwisko Bormann, Frank, Göring, GöthGöth, Himmler, Mengele i Speer?

"Na co dzień dobrzy ojcowie rodzin, szanowani obywatele, wykształceni miłośnicy muzyki. Tymczasem na froncie, w służbie Hitlera, w obozach koncentracyjnych odpowiadali za mordowanie setek, czasami tysięcy mężczyzn, kobiet i dzieci."

Cieszę się, że ta książka powstała. Na dodatek, najważniejszą informacją jest to, że zawiera fakty. Rzeczywiste słowa Dzieci Nazistów. Jedni bronili honoru ojca, starali się wpajać ludziom zakłamane informacje o ich niewinności. Niektórzy wstydzili się tego i ich za to nienawidzili.
Wiecie jak bardzo szykanowane było potomstwo zbrodniarzy? Np, nie chcieli przyjąć do pracy bo jesteś dzieckiem nazisty. Tak samo było w szkołach, na uczelniach.
Czy tak powinno być?
Czy dzieci muszą odpowiadać za błędy, przerażającą przeszłość rodziców ?
Jak uważacie?

Książki o tematyce wojennej stały mi się ostatnimi czasy bliższe, niż kiedykolwiek i sięgam po nie dosyć często z powtarzalną niemal regularnością. Stanu tego faktu jednak sprecyzować nie potrafię i szczerze mówiąc zwyczajnie nie chcę.

„Dzieci nazistów” autorstwa Jarosława Molendy to kolejny z reportaży opisujący nieludzkie czasy ludzi, których jedynym i największym marzeniem było po prostu żyć, przeciwstawiając się tyranii wysłanników samego diabła, chcących unicestwić ich najmniejsze pokłady człowieczeństwa, odbierając ludzką godność poprzez torturowanie na niewyobrażalne sposoby. W tym jednak przypadku autor poszedł o krok dalej, pokazując czytelnikom, nieco inną, nieznaną dotąd stronę zbrodniarzy wojennych. Himmler, Mengele, Göring, Göth to nazwiska, które budziły, budzą i z całą pewnością budzić w ludziach będą odrazę, wstręt i pogardę.

Każdy z nich był także ojcem, co w obliczu potworności względem setek tysięcy niewinnych istnień, wydaje się być wręcz abstrakcją. Cechy ojca i rodzica z pewnością nie współgrają z obrazem tyrana za nic mającego ludzkie życie. Jakimi byli rodzicami i jak odbierani byli przez swoje potomstwo? Zwłaszcza wtedy, kiedy te zdążyło już dorosnąć? Przekonajcie się sami i sięgnijcie po ten reportaż. Stanowi on bowiem ogromne źródło wiedzy, o której z pewnością pojęcia nie mieliście…

Współpraca z wydawnictwem Filia.