Dwanaście srok za ogon

Po przeczytaniu tej książki łatwo zostać birdwatcherem (?), ptasiarzem, obserwatorem ptaków z głową zadartą do góry. Ja, w każdym razie już tak mam :-) Książka jest bardzo plastyczna, napisana z wielką miłością do ptaków i takim językiem, że łatwo można sobie wyobrazić wszystkie opisywane ptaszki. A jednak.... Ponieważ od jakiegoś czasu śledzę na fb wpisy znakomitej rysowniczki Justyny Kierat ( Pod kreską - Rysunki ), wyobraziłam sobie tę książkę z Jej ilustracjami. To by było mistrzostwo! Ale, choć bez rysunków - naprawdę warto poczytać te arcyciekawe historie o naszych skrzydlatych braciach. Choć końcowe rozdziały - o polowaniach, ginących gatunkach, o tym np. jak zginęły ostatnie alki olbrzymie - są bardzo przygnębiające....

Ręka do góry, kto w zimie dokarmia ptaki? A kto lubi obserwować te małe, upierzone stworzenia? I choć od podpatrywania zza okna do „birdwatchingu” jeszcze daleko, to jednak w pewnym sensie rozumiem ten rodzaj ekscytacji, który towarzyszy podglądaniu tych fascynujących istot.

Nie dziwię się wcale, że Nike Czytelników w 2017 roku powędrowała do Stanisława Łubieńskiego. Autor ten posiada nie tylko dużą wiedzę ornitologiczną, nie tylko jest miłośnikiem zwierząt, ale też może pochwalić się rozległą znajomością innych dziedzin nauki. Dzięki temu „Dwanaście srok za ogon” to nie tylko zbiór historii o ptakach, książka ta dzięki różnym opowieściom pokazuje, że świat literatury czy sztuki nieustannie przeplata się z tym rzeczywistym. Mamy więc odniesienia do malarstwa, kultury, życiorysów ornitologów. Obok tego opisy ciężkiej pracy wielu ludzi, którzy starają się policzyć, zaobrączkować czy po prostu uratować ptaki. Jak w każdej książce poświęconej przyrodzie powraca też temat niszczycielskiego wpływu człowieka na populacje wszystkich gatunków.

Całość czyta się z przyjemnością, czytelnik dowiaduje się dużo ciekawych faktów, choćby tego, że James Bond był człowiekiem z krwi i kości (a do tego ornitologiem), a Ian Fleming właśnie od niego „zapożyczył” imię i nazwisko dla swojego agenta.

Przyzwyczaiłam się już do tego, że książki z serii Menażeria są gwarancją przekazania rzetelnej wiedzy oraz zapisem autentycznej pasji ich autorów. Nic, tylko czytać.

Jestem pod wielkim wrażeniem tej niezbyt obszernej lektury.

Autor " Dwunastu srok za ogon" nie jest ornitologiem z wykształcenia. Autor to ornitolog - amator, czyli "ptasiarz" (oberwator ptaków) posiadający umiejętność pisania o swojej pasji w niezwykły sposób.
Łubieński na kartach swej książki zapoznaje pokrótce czytelnika z historią ornitologii, opowiada o ptasiarzach i ornitologach, podkreśla wagę ich pracy, wymienia zasługi na polu nauki i ochrony ptaków, oraz podaje najważniejsze opracowania z tej dziedziny. Całość poprzeplatana jest mnóstwem ciekawostek, jak te o Jamesie Bondzie i Ianie Flemingu, o nowej jednostce chorobowej BCD zwanej ptasiarstwem, o postawie "twitcherów", o błędach w nazewnictwie ptaków popełnianych przez historyków sztuki, czy o kraju, w którym obserwowanie ptaków jest niemal sportem narodowym ( 6 mln ptasiarzy!).

Autor zwraca uwagę czytelnika na różne gatunki ptaków. Niektóre opisuje bardziej szczegółowo, inne tylko wspomina. Wymienia gatunki obce i rodzime, pospolite i wymarłe, a pomiędzy nimi umieszcza prawdziwych mistrzów (długodystansowców, ptaki wysokolotne) oraz ostatnich przedstawicieli własnego gatunku. Wskazuje ptasie enklawy w Polsce i w Warszawie, a przy okazji wytyka bezmyślność urzędników odpowiedzialnych za rewitalizacje miejskich parków i terenów zielonych.

Ostatnie strony to smutny obraz naszej cywilizacji, która jest odpowiedzialna za drastyczny spadek populacji ptaków na świecie. I nie chodzi tu ...