Czwarty pokój

Powieść „Czwarty Pokój“ to przykład bardzo dobrze napisanej historii, w której nie ma zbędnych słów, rozmów czy epizodów. Każdy z nich został przedstawiony w konkretnym celu, by znaleźć swoje miejsce w odpowiednim czasie. Nie ma w niej nagłych zwrotów akcji jakie można znaleźć w opowiadaniach sensacyjnych ale mimo to nie brakuje zaskakujących sytuacji, emocji, dynamicznej fabuły niebezpiecznych wątków. Poszczególne rozdziały noszą tytuł nawiązujący do motywu przewodniego danej części ale nie zdradzają szczegółów a jedynie rozbudzają ciekawość.

Pani Monika B. Janowska stworzyła bardzo spójną i wciągającą historię, w której nie chodzi jedynie o rozwiązanie zagadki z przeszłości lecz także o pokazanie zmagań z codziennymi problemami zwykłej kobiety. To opowieść o tym jak nie dać się natłokowi obowiązków, odnaleźć własną drogę i nie poddawać się w obliczu trudności. Poznając własną siłę i drzemiący w nas potencjał można poradzić sobie w każdej sytuacji, nawet jeżeli w naszym życiu pojawi się uroczy duch.

Cała recenzja: https://ezo-ksiazki.blogspot.com/2019/06/476-czwarty-pokoj.html

Liczyłam na dobrą rozrywkę, zapowiadaną przez opinie, ale niestety - rozczarowanie na całej linii.
Owszem, bohaterka o uroczym imieniu Dobrawa - okazała się być sympatyczna, choć nieco zahukana, ale mogło to wynikać z jej przeżyć.
Duch - interesujący, choć nieco za mało wyeksponowany, a przecież miał być jednym z głównych bohaterów.
Rodzina bohaterki - całkiem udani synowie i mąż - despota i awanturnik, uwielbiający przydeptywać żonę (podobno niedaleko pada jabłko od jabłoni - tu było sporo nawiązań do tej kwestii - ojciec męża to funkcjonariusz UB).

Niestety - dla mnie jest to powieść z tezą - szlachetny i uczciwy AKowiec, zabity przez obrzydliwego UBeka, tyle, że nie z powodu jakiejkolwiek działalności patriotycznej, a ze zwykłej zazdrości o kobietę.
No nie kupuję tego - w całym tekście ciągle przewijają się stwierdzenia o "strasznym UB", choć w gruncie rzeczy nic strasznego ci szepczący ludzie nie mają do powiedzenia (kwestia śmierci ducha wyjaśnia się na ostatnich stronach), kiedy bohaterka dowiaduje się wreszcie czegoś o rodzicach, których straciła mając 10 lat, to też pierwsza informacja, jaką uzyskuje to stwierdzenie "twoi rodzice byli komunistami" podana w takiej formie, jakby byli co najmniej asystentami doktora Mengele, a przecież okazuje się, że byli wyjątkowo uczciwymi i przyzwoitymi ludźmi, prawdziwymi idealistami. Ale to się nie liczy, bo przecież "byli komunistami". Spojrzenie na nich zmienia się dopiero, kiedy nawracają się i zaczynaj...