Co nas nie zabije

Książka jest napisana dobrze. Lektura wciąga, ale niestety dopiero od 1/3 książki. Historia jest ciekawa, interesująca, a wątek wprowadza czytelnika w stan "chcę wiedzieć co jest dalej".
Postacie Mikaela i Lisbeth są jednak ożywione inaczej niż w oryginalnej części Sagi, nieco odtwórcze, choć bardziej czuć ducha Lisbeth niż Mikaela.
Koniec końców warto zajrzeć do tej pozycji, jeżeli ktoś bardzo dobrze bawił się z bohaterami w poprzednich częściach od Pana Larssona i trochę tęskni do nich.
Dla mnie byłoby 7/10, ale z drobnymi mankamentami mocne 6/10. Czy mogę polecić? Tak. Ale dla fanów serii.

Na początku chciałabym zaznaczyć, że nie jestem fanatyczną miłośniczką trylogii Millenium – oczywiście, muszę przyznać, że Larsson znał się na swojej robocie i wyszło mu coś naprawdę dobrego, ale osobiście nie widzę sensu tej krucjaty przeciw człowiekowi, który postanowił napisać kontynuację.
Nie obchodzą mnie motywy tego procederu – może Lagercrantz faktycznie leciał tylko na kasę i popularność serii, a może po prostu sam był fanatykiem Millenium i napisanie kontynuacji jest dla niego najlepszą rzeczą w życiu, jaka mu się przytrafiła – nikt z nas tego nie wie na pewno i nikt się nie dowie, więc spekulacje na ten temat wydają mi się bez sensu. Zaglądanie do czyjegoś portfela również jest raczej w złym tonie. Mnie w ogóle nie interesuje sprawa między spadkobiercami Larssona i cała ta skandaliczna otoczka, za to szczególnie interesowała mnie treść.

Odbiór tej książki w dużej mierze zależy od nastawienia – jak sobie z góry postanowisz, że to gówno, bo to nie Larsson, to chociażby Lagercrantz na głowie stanął, to i tak się nie spodoba. Nie, bo nie. Trzeba tu wykazać trochę dobrej woli. Oczywiście nie jest to obowiązkowe, każdy ma prawo do swojego zdania. Tylko to jest trochę krzywdzące dla książki – jak już naprawdę nie jesteś w stanie wykrzesać odrobiny entuzjazmu, to może po prostu nie czytaj? Po co się denerwować, po co później pluć jadem? Zresztą – co kto lubi, a mi nic do tego. Jak dla kogoś Millenium skończyło się na trzecim tomie, to ma święte prawo do takiego...

Zupełnie nie rozumiem nagonki na Lagercrantza. Jestem pełna uznania dla gościa, że miał odwagę przedłużyć trylogię samego mistrza Larssona. Dla autora nie było to z pewnością łatwe zadanie. Oczywiście, że czuje się różnicę ale " Co nas nie zabije" bardzo dobrze mi się czytało. Może Lisbeth Salander nieco złagodniała i jest mniej obecna na stronach książki, ale to nadal moja Lisbeth, która wrażliwa jest na ludzką krzywdę. Na szczęście Mikael Blomkvist także się ogarnął i odzyskał swoje zdolności dziennikarskie. Nie jest to słowo pisane przez Larssona, ale warto przeczytać.

Trochę się obawiałam tej kontynuacji, więc książka trochę długo leżała na półce. Obawy były bezpodstawne, po śmierci twórcy Stiega Larssona jego następca David Lagercrantz napisał niezłą kontynuację, Mamy dalsze losy Lisbeth, Mikaela, pojawia się nowa postać, komputery, spiski i zawiłe śledztwo. W sumie niezły start do nowej serii. Warto, kto polubił wcześniejsze trzy części jest szansa, że spodoba mu się i ta. Mnie się spodobała, zachęcam.

Rewelacyjna kontynuacja trylogii Larssona. Bohaterowie znani, nowa intrygująca sprawa, świat cyberprzestrzeni i związanych z tym możliwości i spójnie poprowadzona akcja. Nie zawiodłam się. Powieść wciągnęła mnie i z zainteresowaniem żyłam życiem moich ulubionych bohaterów przez jakiś czas:) A zakończenie sugeruje możliwość dopisania dalszego ciągu:) Moim zdaniem Lagercrantz doskonale poradził sobie z zadaniem.

Trylogia Millennium była fajna. Ta czwarta część jest o wiele gorsza od poprzednich. Taka pisana na siłę. I było o wiele za mało o Salander. Ona była najlepsza. Jak nosiła młotek w torebce albo załatwiła gościa kijem golfowym.

Książka nie dościga trzech pierwszych części Millenium, ale wciąga i czytałam ją z przyjemnością. Postać Mikaela, zwłaszcza w pierwszej części powieści nie przemawiała do mnie (po prostu nie wierzyłam, że to ten sam Mikael ;)); niektóre fragmenty autor mógł sobie podarować (np. nic nie wnoszące zauroczenie jednego z policjantów), a z kolei przy niektórych motywach oczekiwałabym mocniejszego pociągnięcia wątku. Ale ogólnie pozycję oceniam jako dobrą.

Musiałam, po prostu musiałam to przeczytać, byłam tak ciekawa, że nie mogłam odpuścić. I cóż - bardzo sprawnie napisane, z wartką akcją, ale - jakoś mało wciągające.
Odnoszę wrażenie, że o ile Stieg Larsson pisał o ludziach, o problemach społecznych, o tym, co ważne, o tyle David Lagercrantz - o technologiach i pieniądzach.
Pierwszych tomów Millennium nie mogłam odłożyć, dopóki nie skończyłam, ten czytałam na raty, bez problemu robiąc przerwy.
To nie jest to, co tygrysy lubią najbardziej, pewnie przeczytam kolejny tom, ale...