Co nas nie zabije recenzja

Co jeżeli nasze istnienie jest przestarzałe? Naukowcy pracują nad sztuczną inteligencją, maszyny zastąpią ludzi a w dodatku mogą unicestwić całą ludzkość. Czy to nie przesada? Do dziś najwięksi uczeni obawiają się efektów swoich badań. Jednocześnie pragną zrobić coś dobrego, ale z drugiej strony maszyna może się przeciwstawić żądaniom.

Frans Balder - znany informatyk - jest w niebezpieczeństwie. Wraca do Szwecji i przechodzi w trudnym momencie metamorfozę. Ze złego otoczenia (matki lekomanki i ojczyma tyrana) zabiera do siebie upośledzonego syna. Z czasem okazuje się, że chłopiec jest sawantem - ma jeden konkretny talent, który opanował po mistrzowsku.

Co robi w tym wszystkim Lisbeth Salander? Mikael Blomkvist natrafia na ślad przyjaciółki i również angażuje się w tą sprawę. Dziennikarz jest w depresji, jednak kiedy natrafia na "czubek góry lodowej" wielkiej afery robi wszystko aby pomóc Salander.

Kontynuacja "Millenium" Larssona niestety nie jest już tak wspaniałą powieścią, jaką stworzył zmarły szwedzki pisarz. "Co nas nie zabije" jest mocno "okrojona", wiele mi zabrakło. "Co?", "Jak?" - Lagercrantz nie raz wyczarował rozwiązanie, chociaż to co najlepsze, zachował w swoim umyśle.

Powieść miała zadatki, aby być lepszą, niestety tak jak pisałam Lagercrantz skrócił zbyt wiele wątków. Miałam dodatkowo wrażenie, że autor nie czytał uważnie trylogii Larssona (tu mam na myśli życie prywatne Modig i paru innych). Dochodzi jeszcze fakt, że zbyt dużo nazw informatycznych zostało zapisane. Na czytelnika została zrzucona bomba i ciężko było sobie przyswoić wszystkie określenia, jeśli nie jest się "nerdem".