Broniewski. Miłość, wódka, polityka

Świetna biografia. Jest w niej zarówno wiele faktów z życia, jak i twórczość Broniewskiego. O tej książce mówił Muniek Staszczyk w 'Pokaż mi swoje książki' i miał rację. Warto było przeczytać.
Z opowieści Urbanka wyłonił się obraz trochę romantyka, trochę outsidera, człowieka, którego nie zawsze pochwalilibyśmy, ale który ma swoje ideały: Polska, niepodległość, Piłsudski. Dobry żołnierz, dobry i wierny kumpel. W miłości - trudny. Zdecydowanie, to nie jest Broniewski, o którym uczyli mnie w szkole. Miałam wrażenie, że Broniewski to człowiek, którego próbowano zmieścić w jakiejś formie (upchać w pudełku), jak ciasto, a on ciągle w którejś strony wystawał. (przepraszam za kulinarne porównanie). Od razu polubiłam go. A w dodatku uwielbiał Słowackiego!
Biografia skłoniła mnie do sięgnięgnięcia po wiersze. Te liryczne, fraszki - jeśli znajdę, bo są rewelacyjne, godne Fredry - i pamiętnik z czasów wojny z Bolszewikami, bo o ile dobrze zrozumiałam, Broniewski szedł przez moją miejscowość. Tego przegapić nie mogę.

Książka przedstawia skomplikowane dzieje jednego z przedstawicieli polskiej inteligencji. Broniewski nie tylko był płodnym pisarzem i miłośnikiem alkoholu, ale przede wszystkim świadkiem historii.

Obserwował czas przed I wojną światową, dwóch globalnych konfliktów i etapów odbudowy Polski po 1918 i 1945 roku.

Dzięki książce możemy dowiedzieć wielu bliżej nieznanych epizodów z osobistego życia Broniewskie, ale także tego, że był:

- żołnierzem Wojska Polskiego,

- więźniem sanacyjnej dyktatury,

- ofiarą sowieckiego reżimu,

- żołnierzem Wojska Polskiego na Bliskim Wschodzie,

- mocno zagubioną osobą w Polsce po 1945 r.

Polecam