Bratobójca

Nie będę Wam tu wspominać o fabule, choć ta jest niezwykle dobra, bo to już drugi tom i zbyt łatwo o spoilery.

„Bratobójca” okazał się mroczniejszy i mocniejszy niż „Tancerze burzy”, a to sprawiło, że jeszcze bardziej przepadłam w tej historii. Autor w tej części wykonał kilka fikołków fabularnych, których kompletnie się nie spodziewałam i teraz to ja już kompletnie nie wiem czego się spodziewać w trzecim tomie. A właśnie niemożność domyślenia się jest tym, co tygryski lubią najbardziej 😊

Kristoff jest dla mnie mistrzem w tworzeniu animal companion (jest na to polskie określenie, które nie brzmi dziwnie? Bo mnie „zwierzęcy towarzysz” brzmi jakoś głupawo, nie wiem dlaczego🤷🏼‍♀️). Kocham Buruu, ale tu pokochałam kolejne zwierzaki. I przez jednego nawet musiałam odłożyć książkę, bo mi się oczy pociły, kiedy o nim czytałam.

Absolutnie genialne jest rozwiązanie autora na prowadzenie dialogów z arashitorą - wystarczyło użyć wersalików, żeby nie musieć powtarzać na okrągło kto co mówi/myśli i żeby czytelnik od razu wiedział o co chodzi. Mała rzecz, a cieszy.

Gdybym miała w skrócie powiedzieć o czym jest ta książka, to powiedziałabym, że o wewnętrznej przemianie, o odwadze i o ratowaniu tego, co ważne. Jednak głównie to jest przygoda i to mi się podoba!

Jeśli się chcecie zabrać za tę serię, to kupujcie/wypożyczajcie od razu trzy tomy, bo oczekiwanie n...

Drogi tom wojny lotosowej ma zupełnie inny wydźwięk niż pierwszy. Mogę śmiało stwierdzić, że jest bardziej poważny. Wiele emocji się kumuluje i z kartek powieści odczuwamy wściekłość, ból i zagubienie. Tempo fabuły znacznie zwalnia, pojawiają się nowi bohaterowie, którzy na początku wydają się tylko zapychaczami, pytania się mnożą a z odpowiedziami jest różnie.

Relacje ulegają transformacji. To co przyjmujemy za pewnik zmienia się tak jak zmienia się człowiek pod wpływem nowych doświadczeń nie zawsze tych dobrych. Poznajemy kolejne wskazówki odnośnie Buruu co jeszcze bardziej zachęca nas do czytania, a jednocześnie sprawia, że prawda może nas zaboleć. Intrygi dworskie osiągają jeszcze wyższy poziom. Wiele rzeczy się nie wyjaśnia przez co czujemy że coś nam umyka.

Końcó...

Bratobójca to drugi tom wojny lotosowej autorstwa Jay Kristoffa. Znowu muszę tu przystanąć i zachwycić się nowym wydaniem mojej ukochanej trylogii, te okładki i metaliczne elementy to coś pięknego.

Nie będę pisać o fabule, ponieważ mam nadzieję że siegniecię po tę książkę i sami ją poznacie. Zacznijmy od tego ile tu się dzieje. Yukiko w pierwszym tomie była tą, która poszukiwała potężnego tygrysa gromu Buruu, teraz jest tą którą okrzyknięto bohaterką, ale która zmaga się z żałobą.

Powiem Wam że jeżeli lubicie w książce dynamiczną akcję, ale taką która potrafi zwolnić i przenieść nas w świat przedstawiony w książce za pomocą opisów to dobrze trafiliście. Autor przyspieszył fabułę po to by w połowie sprawdzić cierpliwość czytelnika. Gdy już przebrniemy przez spokojną część to znowu wylądujemy w środku akcji. Wprowadził też ogrom nowych postaci, niejednoznacznych, każda z nich wnosi coś do historii. Pojawia się dużo nowych pytań, nie na wszystkie na pierwszy rzut oka możemy znaleźć odpowiedź, chyba że uważnie czytamy.

Podobało mi się jak przedstawiono relację Yukiko i Buruu, jaką oni darzyli się sympatią i to była przedstawiona przawdziwa przyjaźń ponad podziałami i gatunkami. Chociaż było ich tutaj mniej to jednak każde spotkanie z tą dwójką jest dla mnie magiczne.

Dobra a teraz coś co musicie wiedzieć przed sięgnięciem po tę trylogię. To nie jest łatwa, oczywista historia. To taka książka w która musicie się zaangażować, która wyma...

 W drugim tomie "Wojny lotosowej" znów nie brakuje zaskakujących wydarzeń, a akcja nie zwalnia. Pojawiają się także nowi bohaterowie wzbudzający mieszane uczucia.
 
 Zaniepokojona Yukiko chce lepiej poznać naturę swojego daru, który zaczął wymykać się jej spod kontroli. Kin stara się jak najlepiej przystosować do życia poza Gildią, chociaż Kage mu tego nie ułatwiają. Tymczasem w Kigen Gildia wspiera swojego kandydata na nowego szoguna.
 
 W książkach J. Kristoffa (które jak dotąd miałam okazję przeczytać) zauważyłam kilka cech wspólnych. Mianowicie: główna bohaterka nie grzeszy spostrzegawczością (Yukiko była denerwująco naiwna i niedomyślna w pierwszym tomie, i tak zostało) oraz - co jest chyba ważniejsze - nigdy nie należy zakładać, że jakaś postać została trwale uśmiercona. To, że jakaś postać dostała nożem w serce nie oznacza, że cios był śmiertelny. Tak było w "Nibynocy", tak też jest tutaj. Trochę to wkurzające, ale można przywyknąć. Niezbyt podobały mi się też zmiany, jakie autor wprowadził w kilku postaciach. Najbardziej na minus: Buruu, który zbyt złagodniał.
 
 Podobali mi się natomiast nowi bohaterowie oraz to, że niektóre postacie drugoplanowe w końcu doczekały swoje 5 minut (mogłyby 10, ale narzekać nie będę). Szczególnie ciepłe uczucia obudziła we mnie Kaya, kolejny gryf pojawiający się na kartach książki.
 
 Moje wrażenia "poksiążkowe" są pozytywne. Z chęcią przeczytam ostatni tom cyklu, a może nawet pokuszę się o zakup cało...

#współpracareklamowa z @wydawnictwo_uroboros

O matulu co tu się działo!🤯

Płynęłam po stworzonym przez Jay'a Kristoff'a uniwersum niczym tancerz burzy na skrzydłach arashitory.
Targana emocjami jak włosy Yukiko w czasie lotu wśród wiatrów towarzyszących pieśni Raijina.
Czułam całą sobą, przeżywałam, walczyłam, płakałam.

W drugim tomie zawsze jestem ostrożna z nastawieniem. Czy uda mu się choć dorównać pierwszemu? Czy historia nie będzie nudna?

Tu autor spełnił swoje zadanie doskonale. Dał nam historię, o której nie da się łatwo zapomnieć. Pełną przygód, zwrotów akcji. Ociekającą emocjami z każdej strony. Chwilami miażdżącą i mrożącą krew w żyłach.

To opowieść o miłości, wierności, zdradzie. O odwadze, duchu walki i sprawiedliwości. To opowieść o przemianie i o tym, jak bardzo ważne jest, by nie dać się żądzy zemsty.

Ciężko napisać więcej nie czyniąc spoilerów, a tego absolutnie nie chciała bym wam robić. Powiem więc tylko na koniec, że jeśli planujecie zabrać się za historię Yukiko, kupcie od razu 3 tomy.
Inaczej będziecie cierpieć katusze, nie mogąc poznać dalszej części historii.

Mój tom 3 właśnie zaczyna się czytać.