Cesarstwo potępionych

“– Dość już się zaba­wi­łeś – ucię­ła Mar­got. – Przy­szedł czas, by prze­łknąć dumę, mój mały, i po okru­cień­stwie ofia­ro­wać życz­li­wość, która jest darem mędr­ców.”

“– Jakiś taki nie­po­zorny, nie uwa­żasz? – zauwa­żył Ga­briel, obrzu­ciw­szy wzro­kiem nóż.
– Od roz­miaru waż­niej­sze są umie­jęt­no­ści, che­va­lier.
– Śpiew­ka wszyst­kich mar­nie wypo­sa­żo­nych face­tów, ja­kich w życiu spotkałem.”

“Droga przed nami jest czar­na. I trud­no jest podą­żać przed sie­bie, kiedy nie wi­dzisz grun­tu pod no­ga­mi. Tym wła­śnie jest od­wa­ga. Goto­wo­ścią pój­ścia w ciem­ność. Wiarą, że ko­niec czeka tuż poza wycią­gnię­tą ręką, a nie mi­lion mil dalej.”

“ To Na­cisk. Nie jest tak wido­wi­skowy jak mie­cze ła­mią­ce się na two­jej skó­rze albo roz­wa­la­nie pię­ścią ścian, ale kiedy nie mo­żesz ufać wła­snemu sercu, nie mo­żesz ufać ni­cze­mu.”

“– Sły­sza­łam, że nie ży­jesz, de León. – Niebo było pełne, a dia­beł bał się otwo­rzyć drzwi. – Zatem dia­beł to tchórz.”