Bezświt

Ostatni tom trylogii Kroniki Nibynocy jest zaskakująco dobrą książką rozrywkową. Niczym więcej, ale i nic więcej nie było mi potrzebne by przez trzy kolejne dni z przyjemnością poświęcać czas na jej przeczytanie.
Pamiętam dobrze, że zaczynając dawno temu pierwszy tom tego cyklu irytowałem się fabułą mieszającą wulgarną erotykę z fantasy i występowaniem dziesiątków bezsensownych (jak mi się wówczas wydawało) przypisów w tekście. Te dwie cechy powieści J. Kristoffa pozostały niezmienione w kolejnych tomach. "Bezświt" jest czysto rozrywkową powieścią fantasy charakteryzującą się wartką akcją, licznymi scenami erotycznymi (głównie homoerotycznymi z udziałem głównej bohaterki Mii Corvere), seriami wulgaryzmów w nieomal każdym rozdziale, wielością krwawych mordów i okaleczeń oraz dziesiątkami przypisów, w których narrator rozmawia bezpośrednio z "zacnymi przyjaciółmi" czytelnikami. Być może podejście autora do przypisów uległo jednak w "Bezświcie" pewnej drobnej zmianie, gdyż częściej niż poprzednio były one nie tyle źródłami dodatkowych informacji lecz przede wszystkim autoironiczną i humorystyczną formą dodatkowej zabawy z czytelnikami. Dobrze ją ilustrują fragmenty książki, w których dostajemy od autora gotową (choć bardzo zwięzłą) recenzję całej trylogii: "Wiesz, to w gruncie rzeczy nie najgorsza lektura. O ile, rzecz jasna, nie masz nic przeciwko przypisom i temu, że bohaterowie klną od zajechania." Mógłbym się pod nią podpisać. Cała trylogia pojawia się w fabule "Bezświt...