Głosząca kres

 Po przeczytaniu ostatniego tomu "Wojny Lotosowej" mam mieszane uczucia. Spodziewałam się spektakularnego finału, który wciągnie mnie od pierwszej do ostatniej strony i... się nieco przeliczyłam.
 
 Nie będę streszczała fabuły. Jej opis można przeczytać na okładce, gdzie jest dość rozbudowany oraz w innych opiniach.
 
 Książka ma swoje mocne strony, ale ma też sporo słabych. Te minusy to niewątpliwie zbyt wiele opisów i dialogów, które do akcji wnoszą niewiele za to niezwykle skutecznie zabijają jej tempo. Przez to czytanie o bitwie o Kitsune-yo i Yamę z przyjemności zmieniło się w mękę. Przecież ile można wałkować to samo z różnych perspektyw?! Podobnie z finałową walką. Bez tego nietrafionego pomysłu książka byłaby cieńsza, ale też zdecydowanie lepsza. Kolejnym sporym minusem jest melodramatyzm Yukiko. Dziewczyna nigdy nie była najostrzejszą kataną w składzie broni i tutaj to się nie zmieniło. Niby to bardzo czegoś chce, jest zdeterminowana, ale gdy przychodzi co do czego to gada zamiast działać. Wkurzało mnie też nieustanne przypominanie o jej (drobny spoiler) odmiennym stanie.
 
 Podobało mi się natomiast stado, w którym urodził się Buruu. W ogóle opisy jego przeszłości oraz powrotu do domu są świetne, a Rhaii jest przeuroczy. W końcu dowiedziałam się, dlaczego Kaja nazywa go Bratobójcą. Setnie uśmiałam się ze spotkania Yoshiego z Shai - to chyba najlepszy moment w całej książce :) Krótko mówiąc, gryfy się Autorowi udały. I Tomo. I Morchebanie...

Finałowy tom Wojny Lotosowej Głosząca Kres z jednej strony posiadał w sobie wiele plot twistów, śmierci bohaterów którzy skradli nasze serca, a z drugiej momentami niektóre akcje nieco się dłużyły i oczekiwanie finału nie do końca spełniło swoją rolę. Ale od początku.

W ostatnim tomie nie wprowadzono już nowych bohaterów a skupiono się na tych których poznaliśmy do tej pory. Niektóre zagadki zostały rozwiązane, takie jak przeszłość Buuru, przeszłość Hany oraz spisek Gildii, który zaskoczy każdego kto da szansę tej niezwykłej trylogii. Bardzo wiele się wyjaśnia, jednak autor do pewnego momentu droczy się z nami zostawiając gdzie nie gdzie zagadki. Tylko od nas zależy czy poznamy je razem z bohaterami czy wydedukujemy to wcześniej.

Relacja między Buuru i Yukiko w ostatnim tomie rozkwita najbardziej i jest najpiękniejsza. Ich zaufanie względem siebie ale i słowa otuchy a także wiara jedno w drugie nawet w obliczu trudnej przeszłości, prawdy i poświęcenia przynosi spokój i nadzieję podczas czytania. Niektórzy z bohaterów przeżywają transformację w dość okrutny sposób jednak pod koniec każdy z nich walczy o ...

Powiem Wam, że ja Wojnę Lotosową pokochałam już w starym wydaniu. To był mój reread, który myślałam że będzie łatwy i przyjemny, jednak ksiązka ta niezmiennie łamie moje serce.

W książce autor przemycił wachlarz emocji, cieszyłam się razem z bohaterami, smuciłam, byłam pełna wiary że przyszłość będzie lepsza. Czułam niesprawiedliwość losu gdy moje ulubione postacie ginęły w słusznej sprawie, zakręciła mi się w oku jedna czy dwie łezki gdy moja ulubiona postać straciła życie.

Autor nie skupił się tylko na akcji, która w tym tomie była zdecydowanie najbardziej dynamiczna, bo wiecie to zakończenie, tu musiało się dużo wydarzyć. Jay Kristoff pokazal również relacje w tej książce. Były tutaj wątki romantyczne ale nie chwytały mnie one tak za serce jak te które opierały się na prawdziwej przyjaźni. Bo przyjaźń w tej książce była ważna, zdrowa.

Bohaterowie byli tak różni a jednak mieli podobne cele. Mieli również swoje poboczne misje ale nie tracili tej najważniejszej z oczu. Kreacja świata w tej książce to złoto, przez całą opisowość czułam się jakbym razem z nimi przeżywała tę przygodę, jakbym była jedną z bohaterek bardzo drugoplanowych pełniącą rolę obserwatorki.

Chciałabym Wam tak wiele napisać o fabule tej książki, jednak nie chcę spoilerować. Jeśli jesteście fanami fantastyki to rzućcie wszystko i czytajcie Wojnę Lotosową. Jeżeli nie jesteście fanami fantastyki gwarantuje że jak dacie jej szansę to nimi zostaniecie.

Ta tr...

#współpracareklamowa z @wydawnictwo_uroboros

"Tylko głupcy wiedzą, co to znaczy być nieustraszonym. Trzeba się nauczyć bać, ale nie cofać się pomimo strachu. To właśnie jest prawdziwa odwaga."

Do czytania tego tomu przygotujcie sobie spory zapas chusteczek. U mnie łzy leciały potokiem.

Ostatnie rozdziały rozdarły mi serce. Czułam tak ogromną fale emocji, że nie byłam w stanie w pełni wrócić do rzeczywistości.

Autor stworzył mistrzowskie uniwersum. Wykreował w pełni rzeczywiste, choć równie fantastyczne postacie. Włożył w nie najpiękniejsze i najsilniejsze emocje i uczucia. Otoczył ogromną krainą. Okrasił to serią zwrotów akcji, wprawiających nas w stan najwyższej uwagi, euforii i przerażenia.

Tej historii się nie czyta.
Tą historię się czuje.

Ja czuję ją nadal w sobie. Przyjaźń Yukiko i Buruu tworzy niesamowity klimat. Jest głęboka i niezastąpiona. Zrobiona z żelaza. Skłonna poświęcić wszystko, by ochronić się wzajemnie.

Ta seria to majstersztyk, do którego na pewno wrócę, gdy tylko pozbieram swoje rozbite zakończeniem na milion kawałków serce.
Wrócę, żeby wypełnić pustkę, która powstała po przeczytaniu ostatniej kartki i uświadomieniu sobie, że to koniec.

Nie znoszę pożegnań, a przyszło mi się pożegnać z bohaterami, do których bardzo się przywiązałam.

Ostatni tom serii pozamiatał. Naprawdę trudno mi sobie wyobrazić lepsze zakończenie. W tym tomie wszystko jest większe, szybsze i jeszcze bardziej epickie niż w poprzednich. Były momenty, że wstrzymywałam oddech. Były takie, kiedy klęłam pod nosem wciekła jak osa. Były łotdefaki, bo autor wybitnie potrafi mnie nabrać i wyprowadzić w pole. Były łzy. No kurka blaszka, nie dało się przeczytać tego suchym okiem. A na koniec to już całkiem kaplica - płacz i chęć rzucenia wszystkiego i czytania całej trylogii od nowa.

Ostrzegam tylko, że to nie jest książka dla cyników, bo jest w niej trochę patosu. Dla mnie idealnie wyważonego, ale niektórym może zawadzać.

A co ja Wam tu będę. Nie traćcie czasu na czytanie opinii, lepiej wykorzystajcie go na czytanie Wojny Lotosowej.