Anna Karenina t. II

Myślę, że do tej książki każdego przyciągnęło coś innego.
Jedni czytali ponieważ jest tu wątek pięknej, gorącej i namiętnej miłości.
Inni bo opis obrazu społeczeństwa lat 70 XIX w jest zaskakującą wręcz identyczny z zachowaniem ludu.

Postacie są wyraziste i każda z nich jest inna mimo wszystko jak na tamte czasy Tołstoj zafundował czytelnikowi sporą dawkę emocji zawartą w opasłej księdze.
Anna, mężatka i matka jest szanowaną kobietą. Jej mąż sprawuje wysoki urząd w państwie dzięki czemu małżeństwu niczego nie brakuje. Oprócz miłości, gdyż kobieta nie zaznała jej od męża.
Przypadkowo poznany młody Akesiej Kriłłowicz Wroński rozpala w jej sercu płomień namiętności. I choć Anna stara trzymać się z hrabią na dystans ten nie odpuszcza i przy każdej okazji zapewnia jak ją kocha.
W końcu wybucha między nimi romans. Anna opuszcza męża i synka i zamieszkuje z kochankiem.
Tu jest już pod górkę, ponieważ Karenin odmawia rozwodu a także nie pozwala Annie odwiedzać synka - Siergieja.
Kobieta początkowo zachłyśnięta związkiem z hrabią Wrońskim nie zważała na konsekwencje niestety z biegiem dni są one jeszcze bardziej opłakane w skutkach bo nie dość, że towarzystwo całkiem odwróciło się od niej to jeszcze ukochany Wroński wcale się tym nie przejmuje a Annie coraz częściej wydaje się, że wcale jej nie kocha...
Nasuwa mi się pytanie jak potoczyłyby się losy Anny gdyby zakończenie było inne.
Kobieta była nieszczęśliwa, poślubiona dużo starszemu czło...

Już dawno lektura powieści nie dostarczyła mi takiej r a d o ś c i, jak ,,Anna Karenina''.
Wobec tego, jestem w stanie żądać s a t y s f a k c j i od każdej osoby, która ośmieli się stwierdzić, iż dzieło to jest pomyłką.