Ameryka

Ciekawy utwór, jakże znamienny dla emigrantów, którzy nie potrafią odnaleźć się na obcej ziemi i anonimowego tłumu. Niemiecki pasażer zmierza do tytułowej Ameryki, która miała być błogosławieństwem dla Europejczyka, tymczasem rzeczywistość weryfikuje oczekiwania oraz plany. Spotyka na drodze takich jak on - obcokrajowców, co miejscowi traktują jak szpiegów i zbyteczny, niepotrzebny balans dla społeczeństwa zachodniej cywilizacji. Nowy Jork, wielkie możliwości, wielkie otwarcie, ale to mrzonki. Bohater gubi się w labiryncie drzwi do wielkiego świata, który nie chce przyjąć w swe ramiona cudzej twarzy zza wielkiej wody. Pozostaje tułaczka, noce przesypiane w klitkach lub pod gołym niebem, tylko z zrządzeniem losu spotka krajan z Europy, którzy jako jedyni pomogą obcemu i zaoferują pracę. Inni - twarze z Ameryki - raczej trzymają dystans i szukają pretekstu, by usunąć emigranta ze stanowiska. Wielka Ameryka w utworze Kafki jawi się jako koszmar z najtańszych brukowców. Kraj wielkich możliwości stopniał do rozmiaru uporczywego nihilizmu, moralnej obojętności i ksenofobii. Miało być bajecznie, a wyszło, jak zwykle - twarda rzeczywistość niewzruszona na obce lęki i osobiste rozterki.

Bohaterowie Kafki to zazwyczaj ludzie prości, którzy wpadają w pułapki post-nowoczesności. Zmierzamy do świata, którego nie ma, a kolorowe pisma kłamią, że Ameryka to raj dla każdego. Zaskakujące, że to Niemcy najczęściej piszą lub ekranizują filmy, które ostrzegają przed wyjazdem do Stan...

Ot i cały Kafka , co prawda w swoim lżejszym wydaniu , ale już z widocznymi znamionami charakterystycznymi dla jego późniejszej twórczości . Wyalienowana klaustrofobiczna samotność Karla Rossmanna wyziera z każdej karty tej lektury . A zderzenie młodziutkiego chłopca nie mającego bladego pojęcia o tym kraju z wielką Ameryką musiało być nieuchronne i bolesne . Karl przybywa do Ameryki statkiem , wysłany przez rodziców , chyba za karę ? , gdyż pozwolił się zgwałcić służącej . Mało tego , owa służąca zaszła w ciążę . Cały gwałt został dokładnie przez autora opisany , na szczęście bez anatomicznych szczegółów . Kiedyś Ignacy Karpowicz w jednej ze swoich powieści (nie pamiętam dokładnie której) napisał '' Każdy dobry uczynek zostanie prędzej czy później ukarany .'' Mam nieodparte wrażenie że to zdanie doskonale oddaje charakter '' przygód '' Karla za Wielką Wodą . Jakkolwiek dobre i przejrzyste byłyby jego zamierzenia czy uczynki i tak w efekcie wszystko obracało się przeciwko niemu i za każdym razem zbierał '' baty '' . Książkę oczywiście polecam . Widzę też że z przywołanej tutaj '' trylogii samotności '' , mi do przeczytania został jeszcze '' Zamek ''

"Franz Kafkas letzte Bitte: "alles was sich in meinem Nachlaß...an Tagebüchern, Manuscripten, Briefen, fremden und eigenen, Gezeichnetem u.s.w. findet restlos und ungelesen zu verbrennen...", hat Max Brod nicht erfüllt - er hat alles, was sich fand, zunächst mit Joachim Schoeps, später (1935), in der hier vorliegenden Ordnung, mit Hans Politzer herausgegeben."

"Ameryka", jak w posłowiu z 1927 twierdzi Max Brod, jej ostatni redaktor i wydawca, miała stanowić pierwszą część planowanej przez Kafkę "trylogii samotności". Tematem jej miała być samotność i obcość w różnych odsłonach: sytuacja obcości dziecka, które próbuje znaleźć miejsce w społeczeństwie, spotęgowana dodatkowo oddzieleniem od rodziców i rzuceniem do obcego kulturowo, nieznanego mu kraju ("Ameryka"), sytuacja oskarżonego ("Proces"), oraz nieproszonego i obcego w danym miejscu człowieka ("Zamek"). Kafka zaczął pisać tę powieść w 1911 roku, w 1913 opublikował nawet pierwszy rozdział w piśmie "Der jüngste Tag" (pod tytułem: Der Heizer /Palacz/ - tak miała się początkowo nazywać cała powieść, w niektórych wydaniach zatytułowana Der Verlorene /Zaginiony/), lecz prace nad nią przerwał w 1914 roku, pozostawiając 6 zatytułowanych rozdziałów i luźne fragmenty. Brod, wbrew testamentowi pisarza nie spalił jego niedokończonych pism. Dodał tytuły pozostałym fragmentom (Azyl, Teatr naturalny Oklahomy) i wydał wszystko już po śmierci przyjaciela, po raz pierwszy w 1927. Moim zdaniem: niestety. Mimo, że i w tym niedo...