11%

Widzę, że opinie o tej książce są od najniższej do najwyższej. Czyli wzbudza skrajne emocje.
Ja się bawiłam znakomicie. Taka nasza "Seksmisja", ale oprócz uśmiechu wzbudza również przemyślenia nad przyszłością świata...

Od przeczytania „11%” minął już jakiś czas a książka w dalszym ciągu wywołuje u mnie skrajne emocje. Trudno jest mi ją sklasyfikować jako tę, która „podobała mi się” lub wręcz przeciwnie. I czy będę mogła kiedyś powiedzieć na którą stronę przechyla się szala? Nie wiem. Jedno muszę stwierdzić, nie jestem w stanie jej wpisać w żadne ramy. Ona jest niesztampowa.

Już samym tytuł jest intrygujący. Sądzę, że mogę uchylić rąbka tajemnicy. To populacja mężczyzn żyjąca na ziemi w post apokaliptycznej przyszłości a „trzymani” są jedynie po to aby zapewnić dalszą egzystencję rodzaju ludzkiego. I tutaj niczym w naszej „Seksmisji” ród kobiecy jest nadrzędny. Męski traktowany jak zło konieczne a ich rozwój uwsteczniony. Ich iloraz inteligencji można by przyrównać do szympansów.

W kościele katolickim ważną rolę, podczas obrządku mszalnego, odgrywają węże. I na tym tle przedstawione są historie czterech kobiet. Eva – lekarka, Medea, żyjąca w klasztorze opiekunka węży, Cicha – żyjąca w tym samym już prawie wymarłym klasztorze co Medea oraz młoda kapłanka Wicca. Widzimy ich życie obecne a poprzez retrospekcje dowiadujemy się nieco o ich przeszłości. Niekoniecznie krystalicznej ale o nieco mrocznej a przez to intrygującej. Jednakże los bywa przewrotny i z pozoru niepowiązane osoby okazują się ściśle ze sobą związane. A jak? Trzeba sięgnąć po książkę aby się dowiedzieć jak autorka splotła ich nić żywota ze sobą.

Książka mome...

Antyutopia. I to taka, która mogła się wymknąć spod ronda Szalonego Kapelusznika. Widzimy świat dalekiej przyszłości. Świat kobiet. To one zasiedlają miasta, to one są kapłankami, to one decydują o przyszłości ludzkości. Jedyne miejsce, gdzie można spotkać mężczyznę to Centrum. Służy tam do zaspokajania potrzeb seksualnych i rozrodczych. Samiec jest najczęściej otumaniony lekami, aby nie stwarzał zagrożenia dla spotykających się z nim kobiet. Żyje niemalże w stanie półdzikim, nie potrafi się komunikować werbalnie poza kilkoma najprostszymi zdaniami. Kultura skażona patriarchatem ma ulec zagładzie. Zajmuje się tym natura, której kobiety nie przeszkadzają. Skutkuje to tym, że domy zarastają roślinnością, a dopełniają zniszczenia szczury rozmnażane przez szczurzanki. Nie dowiemy się, co wydarzyło się podczas Ewolucji, dlaczego kobiet jest na tyle niedużo, że mogą pozwolić na to, aby wielkie połacie miast zarastał las. Nie dowiemy się również na jakim etapie jest rozwój nauki, dlaczego jedynym środkiem transportu jest kolej, dlaczego część społeczeństwa gnieździ się w slumsach z trudem zdobywając pożywienie. Przytłoczył mnie świat przedstawiony, co wydaje mi się być celowym zabiegiem pisarki. Na kartach książki spotykamy postacie, które nie do końca wpasowują się w otaczające je realia. Czarownicę hodującą węże. Kapłankę, która jest uczulona na jad kobry. Milczącą Cichą, która rozmawia jedynie z roślinami. I chłopca, który stanowi magiczne 11 procent – czyli genotyp niezbędn...