11% recenzja

Jak myślicie, co by było, gdyby kobiety rządziły światem?

Maren Uthaug w swojej powieści 11% przedstawiła dystopijny obraz świata zarządzanego przez kobiety. Tytułowe 11% to liczba mężczyzn, potrzebna, by zapewnić rozmnażanie dla utrzymaniu ludzkiego gatunku. Maren Uthaug zaburza porządek rzeczy i raz po raz wprowadza w dysonanse na temat religii, ról w rodzinie i społeczeństwie oraz seksualności. Lektura 11% budziła moje skrajne emocje: od zadziwienia, niezgody, buntu, aż po podziw i zachwyt. W powieści zostały wypowiedziane wszystkie lęki, niepokoje ale i nadzieje. I choć początkowo zachłysnęłam się myślą: „jak wspaniale byłoby bez dualizmu, z obalonym patriarchatem i mizoginizmem”, wprost spełnienie marzeń, to jednak szybko za nim zatęskniłam i jednak z każdą stroną, jako kobieta, chcę pozostać w obecnym porządku świata. Podobała mi się szokująca, momentami wulgarna i zdecydowana narracja a nadanie imienia jednej z bohaterek imienia Medea wzmocniło wydźwięk treści.

Maren Uthaug zwróciła słuszną uwagę na seksualność kobiet w obszarze miłości własnej. Otwarcie się na własne ciało, emocje, testowanie, próbowanie a przede wszystkim uczenie się może znacząco wpłynąć na satysfakcję w relacji z sobą i drugim człowiekiem: „Przez brak edukacji w zwykłej szkole Medea była też zwolniona z obowiązkowego onanizmu. Przedmiotu, którego istnienie większość sióstr z klasztoru komentowała przewracaniem oczami. Jednak kilka z nich uważało go za konieczny do tego, by porządnie poznać własne ciało i móc wieść zdrowsze życie”. I choć światem rządzą kobiety, to jednak nie rezygnują one z hedonistycznego wykorzystywania mężczyzn i w stworzonych przez siebie SPA korzystają z ich seksualnych usług. W tej refleksji można pójść dalej i zastanowić się, na ile doktryna katolicka w tej sferze wyrządza nam więcej krzywdy niż pożytku i wciąż demonizowany jest seks sam w sobie, choć jest naturalnym lekarstwem na wszystko?

W powieści 11% Maren Uthaug wszystko jest spójne: od okładki po treść i formę. Wąż oplatający twarz kobiety na czarnym tle przywołuje skojarzenia z symboliką chrześcijańskiego Szatana, z Buddyzmu: wiedzy i oświecenia oraz kulturalnego: mocy, siły, mądrości.

Dla mnie była to fascynująca i satysfakcjonująca lektura a zadawane samej sobie pytania, w trakcie czytania i po lekturze, pozostaną ze mną na długo. I to najbardziej lubię w powieściach!

Na uznanie zasługuje również Pani tłumaczka Joanna Cymbrykiewicz.

Serdecznie Wam polecam.