Polska i radziecka powieściopisarka, autorka książek dla dzieci i młodzieży oraz tłumaczka.
W okresie młodości związała się z ruchem socjalistycznym. W owym okresie współpracowała z polskojęzycznymi, radzieckimi pismami literackimi i młodzieżowymi .
W 1932 sprzeciwiła się reformie pisowni polskiej zaproponowanej m.in. przez Brunona Jasieńskiego. W 1936 objęła stanowisko kierownika literackiego Państwowego Teatru Polskiego w Kijowie.
Była członkinią Związku Pisarzy Radzieckich w latach 1934–1938.
Podczas II wojny światowej przebywała na terytorium ZSRR.
W 1945 r. wróciła do Polski i kontynuowała pisarską działalność.
Wydała wiele powieści, opowiadań i nowel, których część podporządkowana była wymogom realizmowi socjalistycznemu, z wyrazistymi akcentami dydaktyczno-społecznymi
Jej debiutem powieściowym był utwór O szczęśliwym chłopcu (1918), w której skontrastowała życie dziecka inteligenta z losem dzieci z klasy proletariackiej.
Dokonała przekładów z języka rosyjskiego, m.in. dzieł Antoniego Czechowa, Arkadego Gajdara i Maksyma Gorkiego.
Utwory Bobińskiej tłumaczone były m.in. na rosyjski, bułgarski, słowacki, czeski, niemiecki, norweski, węgierski, bengali. Za twórczość dla dzieci i młodzieży w 1951 otrzymała nagrodę prezesa Rady Ministrów.
Została pochowana na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.