Każda zbrodnia dokonana na dziecku przez dorosłego, czy rówieśnika pozostaje najohydniejszą zbrodnią, ponieważ została dokonana na najsłabszym, małym człowieku. Mając na myśli  pobicia, wykorzystywanie seksualne, nawet odebranie życia. Dzieci cierpią latami, bo w pewnych okolicznościach ktoś im nie uwierzył, a jeszcze gorzej, gdy dawał na to przyzwolenie. Dorośli lubią taki uładzony spokój, by nikt się nie wtrącał, a to co dzieje się za zamkniętymi drzwiami to tylko ich sprawa. Zlekceważone, wyśmiane, czy wręcz skarcone dziecko nie pobiegnie do prokuratury, czy choćby na policję. Zdaje sobie sprawę, że będzie przeżywało dodatkowe piekło. Skoro zawiedli najbliżsi, to praktycznie nie  ma już nikogo. Natomiast wdrożona machina rozdzieli go z rodziną i zmiażdży bezdusznymi procedurami. Krzywdzone cierpi, popadając w beznadzieję i bezgraniczny smutek. Z roześmianego, szczęśliwego dziecka staje się zamkniętym w sobie desperatem. W zależności jak wielki jest jego bagaż doświadczeń i wyrządzone mu okrucieństwo, zabija je uczucie osamotnienia szukając w tym czasie dla siebie najlepszych w jego mniemaniu rozwiązań. Poddaje się biernie krzywdzicielowi, kalecząc swoje ciało, czy próbując jednoznacznie zakończyć swój koszmar. Okaleczenia mają przynieść chwilową ulgę jak alkohol, czy narkotyki. Jak przekonaliśmy się niedawno oglądając film braci Sekielskich ,,Tylko nie mów nikomu” wizualizacja pewnych problemów ma niesamowitą moc sprawczą. Ci, którzy mieli okazję film oglądać mogli przez chwilę namacalnie w czuć się w to wewnętrze rozdarcie dorosłych już osób. Poczuć ich nadal trwający ból i tę wielką niesprawiedliwość, że zwyrodnialcy nie zostali ukarani, albo ukarani, ale nie z surowością na jaką zasługiwali. To prawda, że nie tylko księża są krzywdzicielami, i że w naszym społeczeństwie zło wyrządzone dzieciom nie zawsze jest karane. W moich książkach przedstawiam, zwyrodniałych rodziców, którzy nigdy nie odpowiedzą za swoje winy. Zwyczajnie im się upiekło. W niektórych przypadkach pokarał ich los chorobą, czy samotnością. Może kiedyś te właśnie książki doczekają się ekranizacji, by jeszcze bardziej wpłynąć na wyobraźnię i podświadomość. Może wówczas ludzie zrozumieją, że krzywda dzieci powinna obchodzić nas wszystkich, a siedząca na skwerku narkomanka może być efektem cierpienia, traumy i bezsilności. Jestem daleka od skrajności, by nagle usprawiedliwiać każdego narkomana. Część z nich, z wyboru obiera taką drogę, by w ten właśnie sposób manifestować swoją manierę. Może nie powinnam wtrącać tego przykładu i łączyć z wcześniejszymi przytoczeniami, ale brak rodzicielskiej miłości równie odbiera chęć do życia, a nawet zabija. To tak ważne i silne uczucie, że jego brak jest jak systematyczne dodawanie trucizny do posiłków. Czy dorośli z powodu odrzucenia, utraconej miłości nie próbują odbierać sobie życia? Przecież mają doświadczenie życiowe, nieograniczone możliwości, a jednak popadają w rozpacz. Zawsze będę powtarzać, że dziecko ma ograniczony wybór ponieważ jest zależne od rodziców, opiekunów, czy państwa. Dlatego potrzebna jest wizualizacja pewnych problemów. Oglądając film jest nam łatwiej współczuć ofierze, zrozumieć, czy pochylić się nad ich losem z większą empatią. Doskonała komedia ,,Gliniarz w przedszkolu” z świetną rolą Arnolda Schwarzeneggera jakże ujmująco ukazuje nam nie tylko odwieczną walkę ze złem, ale wielką empatię w stosunku do regularnie bitego chłopca. W innym filmie ,,Twarda sztuka” z nieocenioną Jane Fondą w szczególnej roli babci, która uwierzyła zbuntowanej nastolatce, że ta była molestowana przez bogatego, prawnika i męża jej córki. W jaki sposób dziewczyna radziła sobie z traumą i postawą matki. Dobry poglądowy film dla całej rodziny. Trochę cięższy gatunek ,,Polowanie na łowcę” z Nikolasem Cage w roli policjanta. Film powstał na faktach, a motyw młodej narkomanki i prostytutki pod koniec filmu wzrusza do łez. W filmie jest nie tylko policjantem, ale zwyczajnie zatroskanym człowiekiem. I ostatni przykład, który szczególnie jest dla mnie ważny. ,,Podaj dalej” z niesamowitą grą aktorską Haleya Joela Osmenta jako nad wyraz rozwiniętego emocjonalnie chłopca to odpowiedź na problemy dzisiejszego, niedoskonałego świata. W części drugiej mojej książki ,,Dzieci psychiatryka dalsze losy” poświęciłam mu mały fragment ze względu na między innymi problemy związane z przemocą w szkole. Czytając ten post z przytoczonymi filmami polecam przeczytanie moich książek i obejrzenie polecanych filmów. Być może wiele rzeczy stanie się bardziej zrozumiałe i rzeczywiste. Moja wiara w ludzi nigdy nie słabnie, bo inaczej cóż warte byłoby życie?