Dużo miłości recenzja

Od kilku lat nie składało mi się by przystąpić do przeczytania jakiej popadnie powieści z repertuaru Agnieszki Olejnik po nieudanej próbie z "Nieobecną". Z biblioteki egzemplarze znikają, a obecnie żeby kupić muszę się najpierw zaprzyjaźnić z autorem, aby kolejny raz nie poczuć obezwładniającego rozczarowania. Mogłoby być podobnie co w przypadku bohatera tej książki, gdzie po latach małżeństwa boleśnie zawodzi się na współmałżonce oraz przyjaźni. Jeden kryzys rodzi kolejny.

Te dwa słowa dużo miłości to życzenia bożonarodzeniowe, którymi raczymy się co roku, jednak nie o nastrój świąteczny chodzi mimo iż przez całą fabułę wplatane są zmagania Bożydara z przygotowań do świątecznej kolacji, która jest finalną sceną. Historia przedstawiana jest przez kolejne miesiące w obrębie jednego roku. Tego roku, który staje się dla bohaterów pasmem zmian w życiu prywatnym.

Opowieść od schematów się zaczyna. Znudzenie, fascynacja, zdrada, ktoś cierpi, zostaje porzucony. Tematyka literacko ograna, a jednak sytuacje dotyczące nastoletnich dzieci, ich bólu, poczucia opuszczenia i rozczarowania powinny dawać do myślenia nawet po przeczytaniu lektury lżejszego kalibru. Momentami można uśmiechnąć się dostrzegając pewne wariactwa bohaterów czy przedstawianej sytuacji, ale chwilami atmosfera gęstnieje. Opisy emocji, jakie przeżywają bohaterowie, przede wszystkim licealistka Marcelina, są warte uwagi. Rozterki dzieci po rozstaniu rodziców są niebagatelne. Nie zawsze jest to zależne od sposobu, w jaki się ludzie rozstają, bo już sam fakt zamieszkania tylko z jednym z nich jest ogromną zmianą w ich życiu. Do tego dochodzą emocje z dojrzewaniem, brakiem nakierowania uwagi przez choćby jednego rodzica, poczucie wykluczenia z grupy rówieśniczej, próby zwrócenia na siebie uwagi dorosłych i nie trudno wtedy o poważne konsekwencje.
Kim w takim wypadku okazuje się Klara? Staje się przyjaciółką. A właściwie z perspektywy czytelnika jest jak koło ratunkowe, które początkowo podtrzymuje dziewczynę na powierzchni, by potem zrobić dużo więcej. Również dzięki niej widzimy jak może wyglądać samotność z perspektywy dorosłego, czy też pewnego rodzaju wykluczenie bądź nieumiejętność odnalezienia się w grupie, a może niechęć do powierzchownych relacji międzyludzkich.

"Dużo miłości" to naprawdę przyjemna lektura. Z jednaj strony porusza istotne zagadnienia równocześnie nie tworząc opowieści w dramatycznych barwach pozwalając czytelnikowi zrelaksować się podczas czytania. Jestem mile zaskoczona, że dzięki tej lekturze spędziłam dziś - mimo upału - przyjemne popołudnie. Można ją czytać zarówno w okresie około świątecznym, jak i każdej innej porze roku.