Spowiedź kochanki recenzja

Kochanka … Ta druga … Często żyjąca z boku, w ukryciu, w cieniu rodziny … Nie mająca żadnych praw do ukochanego. Często zwodzona i oszukiwana. Godząca się na taki styl związku. Z utęsknieniem czekająca, kiedy znajdzie dla niej wolną chwilę między swoim życie rodzinnym a pracą. Ale jak długo można żyć w takiej niezdrowej relacji? Czy całe życie można być kochanką? Chyba, że obu stronom taki wolny układ odpowiada ...Niebezpiecznie robi się, gdy pojawi się miłość i pragnienie bycia z nim na stałe … Przekonajmy się, czy kochanka potrafi kochać … Czy taki związek jej odpowiada? Jakie ma marzenia?

Ewa przechodzi załamanie nerwowe i leczy się w klinice w Szwajcarii. Tam poznaje inną kobietę, Annę, która żyje we własnym, wewnętrznym świecie. Dla ponadsiedemdziesięcioletniej Anny czas się zatrzymał, gdy miała czterdzieści trzy lata. Cierpi na amnezję i nieustannie z kimś rozmawia. Ze swoim ukochanym, który już nie żyje, ale ona nie dopuszcza do siebie takiej myśli. Prowadzi z nim dialogi o codziennym życiu, dzieli się radością i smutkiem, snuje marzenia i czeka na niego … Ewa nawiązuje z Anną nić porozumienia, kobieta troszeczkę się przed nią otwiera. A dla naukowca to znakomity przypadek do obserwacji i badań naukowych. Ewa właśnie z tych bardzo intymnych rozmów dowiaduje się, że Anna była tą drugą, kochanką. Ma możliwość wniknąć w świat kochanki, spoglądać na życie z jej punktu widzenia, poznaje jakie zagrożenia niesie taka relacja, i jak często się kończy. Czy bycie tą drugą to szczęście? A może raczej kara?

Rozmowy prowadzone między kobietami poruszają bardzo istotne kwestie życiowe, wyłania się z nich obraz rozgoryczonej kochanki, dowiadujemy się, jakie ma marzenia i oczekiwania. Cały czas się łudziła, że mężczyzna zostawi rodzinę i zwiąże się z nią. Jaką decyzję mężczyzna by nie podjął, zawsze ktoś będzie pokrzywdzony. Ale los zdecydował inaczej. Dlaczego przewidział takie rozwiązanie? A może to było najmniejsze zło?

Spowiedź kochanki to nostalgiczna rozmowa, szczera i odważna. Mimo, że Anna jest już dziś w szacownym wieku, nadal czuje się pożądana, pragnie kochać i być kochana. Targają nią namiętności, żyje wspomnieniami pięknych wspólnych chwil z ukochanym. I nadal nie niego czeka …

Dla mnie ta lektura była bardzo smutna. Kobieta zdradzona przez los, zwodzona przez tego, na którego całe życie czekała. Żyła we własnym świecie złudzeń. Aż skończyła w szpitalu psychiatrycznym, nie zniosła tego nieustannego napięcia. Czy warto było się aż tak bardzo poświęcić? Chyba, że te wspólne kradzione chwile wynagrodziły jej to z nawiązką …

Polecam, lektura stawia wiele pytań i wywołuje niepokój. Do jakich poświęceń jest gotowa kobieta dla radości i przyjemności życia?