Gdyby jednak recenzja

Trzeba przyznać, że Rebecca Yarros potrafi pisać o uczuciach, doskonale wie, w które struny uderzyć, gdzie poszaleć, gdzie wycofać się tak, żeby czytelnik chciał czytać dalej. I chociaż spodziewamy się, że koniec będzie raczej pozytywny, to jednak autorka wciąż zabiera nas na pokłady różnych samolotów... Przepraszam, zabiera dwójkę bohaterów na pokłady samolotów tak często, że co chwilę pojawia się pytanie, kiedy znowu się rozbiją i czy razem, czy osobno?

Muszę przyznać, że pod koniec tej powieści byłam już bardzo utrudzona i zmęczona. Dlaczego? Po pierwsze: ileż razy można zachowywać się niczym żuraw i czapla - on chce - ona nie, ona chce - on nie, choć koniec opowieści Yarros jest zupełnie inny od zakończenia wiersza Jana Brzechwy. Ale gdybym zarzuciła czytanie gdzieś w połowie, koniec byłby taki sam. Po drugie: sceny erotyczne u autorki są tak szczegółowo opisane, że wydają się być gotową instrukcją dla kochanków. I tak się je czyta - jak wytyczne. Po trzecie: niby mamy jakąś akcję, ale w zasadzie wszystko, co dzieje się w powieści jest tłem dla miłosnych dyskusji i przepychanek dwójki głównych bohaterów, ich rozmyślań i wewnętrznych dylematów. Wojna tocząca się w tle nie jest tak trudna, jak dziwna wojna uczuć pomiędzy Izzy Astor i Nate Phelanem. Oczywiście rozumiem, że gdyby autorka kazała im się zejść na dobre zaraz na początku, to żadnej powieści by nie było, a jedynie krótkie opowiadanko. Tylko wybierając tę drogę tak naprawdę wspólnie z bohaterami dreptaliśmy w kółko. Zabrakło mi nieco uatrakcyjnienia całości postaciami drugoplanowymi, może większego zaakcentowania ich obecności. Chociażby ojciec Nate'a - jego rozmowa z synem o farmie jest najlepszym fragmentem w całej książce. I tak naprawdę nie wiadomo, co w końcu z tą farmą, a jakieś relacje ojciec-syn mogłyby wprowadzić nieco urozmaicenia w rozwlekłe stosunki na lini Izzy - Nate.

Żeby już nie było, że tylko krytykuję, muszę przyznać, że powieść może wciągnąć, choć daleko jej do "Rzeczy, których nie dokończyliśmy". Podziwiam również autorkę za wiedzę na temat wojskowości, ale jak się ma męża byłego wojskowego, to o eksperta nietrudno. Zresztą w podziękowaniach Rebecca Yarros przyznaje, że czerpała z doświadczeń męża i swoich, jako wojskowego i kobiety, która ponad dwadzieścia lat była skazana na rozłąkę przerywaną urlopami, niepewność i tęsknotę.

I choć wielkiego zachwytu nie ma, to wkrótce dam autorce jeszcze jedną szansę. Pójdę za ciosem, bo muszę przyznać, że bywały chwile, kiedy z tej uczuciowej gry w ciuciubabkę naprawdę chciało mi się śmiać.