Zostawiłeś mi tylko przeszłość recenzja

„Zostawiłeś mi tylko przeszłość” to trzecia książka Adama Silvery, którą przeczytałam. Po kilku dobrych powieściach przeżyłam ogromne rozczarowanie.
Griffin to zwykły nastolatek. Od lat przyjaźni się z Theo, a wkrótce ta relacja przeradza się w wyjątkowe uczucie. Książka podzielona jest na rozdziały, w których przeszłość przeplata się z teraźniejszością. Czytelnik już na początku dowiaduje się, że obecnie Theo nie żyje. Ogromną wadą tej lektury są dialogi pomiędzy bohaterami. Miałam wrażenie, że zostały napisane przez kogoś dużo starszego, kto nie zna realiów współczesnej młodzieży. Były bardzo sztywne i nienaturalne. Akcja została skupiona na kilku wydarzeniach z przeszłości, które również często były przerabiane i analizowane w teraźniejszości. Dzięki temu zabiegowi książka została pozbawiona jakiejkolwiek fabuły, a opisywane wydarzania były mocno nużące. Przyłapałam się wielokrotnie, że nie pamiętam, co właściwie przed chwilą przeczytałam. Historia została zbyt rozwleczona, wszystkie wydarzenia można by streścić w kilkanaście stron.
Griffin bardzo mocno idealizuje Theo i ich uczucie. W jego oczach chłopak nie posiadał praktycznie żadnych wad, był duszą towarzystwa. Z każdą kartą tej powieści taka postawa staje się niesamowicie irytująca. Główny bohater cierpi na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne. Autorowi dobrze udało się opisać to zagadnienie.
Nie spodobał mi się jednak wątek z Jacksonem, który objętościowo zajął najwięcej w książce. Chłopcy snują się po Nowym Yorku, przywołując pamięć zmarłego. Powtarzają wielokrotnie powiedziane już frazy. Ich relacja jest dziwna i nietypowa, ale nie wnosi niczego świeżego. Wątek z Anniką i Veronicą był całkowicie zbędny. Nie rozumiem, dlaczego w ogóle został wprowadzony. W powieści nie ma żadnej tajemnicy, czy istotnego problemu, który drastycznie zmieniłby losy opisywanych wydarzeń. cały czas czekałam na punkt kulminacyjny, nagły zwrot akcji, ale niestety tego zabrakło.
W odbiorze przeszkadzało mi również pojawienie się kilku błędów rzeczowych np. ojciec Griffina został nazwany Russell (tak nazywał się tato innego bohatera). Nie podobała mi się również stylistyka książki. Liczne środki stylistyczne takie jak wyliczenia, czy powtórzenia nie dodały oczekiwanego dramatyzmu.
Żałuję, że przeczytałam tę książkę. Nie spodziewałam się tego po Adamie i tak wysokich opiniach.