Jutro przypłynie królowa recenzja

Literatura faktu rządzi się swoimi prawami, ja też przy jej wyborze i ocenie. Przede wszystkim wybieram nowe tematy, których nie znam, więc trudno mi porównywać, wyłapywać nieścisłości czy błędy merytoryczne. Inaczej jest wtedy, gdy przeczytam następną książkę w danym temacie. Co do oceny, to rzutuję na nią to, co czuję po jej przeczytaniu, ile wyzwoliła u mnie myślenia, jak długo mi zostaje w głowie. Nie jest, więc ważny temat publikacji, a bardziej to, co z niej wyniosłam emocjonalnie. 

Pitcairn to mała wysepka, zapomniane terytorium zamorskie Wielkiej Brytanii, zaludnione przed ponad 200 laty przez buntowników ze statku Bounty, którzy osiedlili się tam razem z nowozelandzkimi kobietami. I tu rozpoczyna się dramat. Zamknięta społeczność, nienawidząca obcych i ich praw, rządząca się własnymi, mająca swoje tradycje. Okazuje się, że ten pozorny spokój niestety jest diaboliczny. Nikt nie wiem o tym, gdyż statki przypływają tam dwa razy w roku, a nikomu nie udało się uciec – do pewnego czasu. Kilkanaście lat temu z wyspy uciekła młoda kobieta, która zgłosiła fakt brutalnych gwałtów na małych dziewczynkach. Świat się o tym dowiedział, „trzeba” było zrobić proces. Wyspa podzieliła się na dwa obozy, rdzennych mieszkańców, grożących śmiercią skarżących i Judaszy, to Ci, którzy poparli proces. W tym wszystkim ogromne cierpienie ofiar, które podczas gwałtów nie mogły liczyć na nikogo, były wręcz przez rodziny przygotowywane do tej „tradycji”, wiedziały, że krzyk nic nie da, bo nikt im nie pomoże, a teraz w czasie procesów wyzywane przez rodziców i krewnych od dziwek. 
Przeraża jak najbardziej, niestety nie to jest najbardziej wstrząsające. Dla mnie osobiście to obojętność świata, nie ma tam żadnych dóbr, żadnego zysku, więc po wyroku, oprawcy sami wybudowali sobie więzienie, mieli tam jak w hotelu, a świat zapomniał. Autor zastanawia się także, co miało na to wpływ, czy ta zamknięta w sobie społeczność, czy to, ze pochodzili od dewiantów. Chłopcy, bo tak nazywają gwałcicieli są szanowani, dzięki nim społeczność ma spokój i minimalny dobrobyt. 
I teraz myśl najważniejsza, mieszkańcy nie znają innych wartości, jeśli nawet mają małżonków spoza wyspy, dbają o to by się nie wychylać, bo wiedzą, że inne zdanie grozi im wykluczeniem pogardą, a oprawcy są wszędzie. Wszystkie działania tłumaczą tradycja, a niechęć do obcych jest uzasadniona – nikt im nigdy nie pomógł, wszyscy chcieli naprawiać, a kończyło się na tym, że zostali i tak sami z jeszcze gorszymi problemami. 
Niestety obserwując to, co dzieje się koło mnie nie dziwię się, całe życie pomagałam, teraz jak sama potrzebuje pomocy, jestem sama. Ci, którzy pomagają są opluwani, wszyscy doszukują się drugiego dna, najlepiej nic nie widzieć nic nie słyszeć, Człowiek żyje według zasady, po nas choćby potop, niestety sami doprowadzimy się do samozagłady.