Znalezione nie kradzione recenzja

Jest to drugi tom z cyklu powieści o detektywie Billu Hodgesie i jego dwójce pomocników. Książka jest podzielona na 3 części, czyli tak samo, jak to było w przypadku pierwszej książki tej trylogii. Tym razem pierwsza część to zdarzenia pokazane na zmianę z perspektywy złodzieja Morrisa, oraz chłopca o imieniu Peter. Zdarzenia przeskakują nam z roku 1978 na 2010. Tutaj niewiele się działo, oczywiście poza tym co zrobił Morris, dlatego dość opornie mi szło czytanie. Kiedy w drugiej części pojawia się detektyw Hodges, a zdarzenia odbywają się w tym samym czasie, pojawia się również akcja, na którą czekałam. Od tego momentu nie mogłam się oderwać od książki. Akcja przyspiesza i nie daje wytchnienia, opisana jest płynnie i lekko. Jedyny minusik ode mnie jest taki, że swoje pięć minut w książce znalazły także postacie poboczne, po prostu było dużo przeskakiwania od jednego bohatera do drugiego i tak dalej.

W ogólnym rozrachunku ta część podobała mi się trochę mniej niż poprzednia, ale nadal jest dobrze.

Nie pozostało nic innego, jak sięgnąć po ostatnią część trylogii. Ale zanim to zrobię, to włączę sobie serial, aby zobaczyć jak cała ta historia wygląda na ekranie.

Morris Bellamy w 1978 roku przeprowadza napad na dom sławnego pisarza, który od wielu lat nie wydał żadnej książki. Robi to, ponieważ John Rothstein zrobił z jego ulubionego, zbuntowanego bohatera, zwykłego pracownika agencji reklamowej. Jeszcze jednym powodem napaści jest to, że autor pisał dalej, ale niczego nowego nie wydał, więc Morris chce dostać w swoje ręce te zeszyty. Pieniądze, znalezione w sejfie są tylko dodatkiem do rękopisów, ale złodziej nie będzie się długo cieszył wolnością, ponieważ trafi do więzienia z zupełnie innego powodu...

Peter Saubers jest synem jednej z ofiar ataku Pana Mercedesa. Chłopak znajduje kufer pełen notesów, oraz całkiem niezłą sumę pieniędzy, która może pomóc jego rodzinie wyjść na prostą. Kiedy Morris wychodzi z więzienia, Peter i jego rodzina znajdują się w niebezpieczeństwie.