Złoty krąg recenzja

Są takie książki, które zwyczajnie przyciągają. Wystarczy spojrzeć na okładkę, czasem przeczytać ten opis, ale przy nowym autorze zawsze jest to podróż w nieznane. Czuję ogromną ekscytację, gdy w ciemno rozpoczynam kolejną czytelniczą podróż, nie mam wtedy żadnych oczekiwań, a jedynie pewne wyobrażenia dotyczące fabuły, które mogą być kompletnie nietrafione.

"Złoty krąg" od razu zwrócił moją uwagę niezwykle klimatyczną okładką, a gdy przeczytałam, że akcja toczy się w małym miasteczku, wiedziałam, że Małgorzata Sobieszczańska zagości w mojej biblioteczce. Nie jest to pierwsza książka tej autorki, ale przyznaję, że wcześniej o niej nie słyszałam, może przez to, że próbowała swoich sił w innych gatunkach. Jest także scenarzystką i mam wrażenie, że właśnie z tego wynika to, co najbardziej przeszkadzało mi w jej stylu.

Zawsze szczególnie szkoda mi powieści, w których widzę spory potencjał, a on nie został w pełni wykorzystany. W "Złotym kręgu" mamy świetną intrygę kryminalną, złożoną, małomiasteczkową, komplikującą się z każdą kolejną stroną. Pojawiło się wiele trudnych, obecnie dość głośnych, problemów społecznych i przy tych fragmentach niestety odczuwałam głównie niesmak, bo były albo tylko ledwo liźnięte, albo spłycone i przedstawione w wręcz śmieszny sposób. Myślę, że to także był efekt tego, że cała narracja prowadzona była w lekki sposób, zbyt lekki jak na kaliber poruszanych kwestii.

Autorka tworzy dość schematycznie, w oparciu głównie o dialogi, a gdy ma się z tyłu głowy jej zawód, to trudno uciec od skojarzeń z dramatem czy scenariuszem. Nie jest tak, że czyta się to źle, ale jednak ja odczuwam spory niedosyt, tym większy, że cała historia mi się spodobała. Na bohaterów był jakiś pomysł, ale zabrakło niestety choćby minimalnego rozwinięcia ich osobowości.

"Złoty krąg" to małomiasteczkowa opowieść ze sporym rozmachem. Małgorzata Sobieszczańska upchnęła w niej chyba wszystko, co się dało i spokojnie można byłoby obdzielić tymi wątkami pół kraju. Myślę, że to dobry materiał na scenariusz, ale kiedy wydarzeniom nie towarzyszy obraz, potrzebne są jednak opisy osób, miejsc i zdarzeń.

Moje 6/10.