Córka zegarmistrza recenzja

Autorka pisze w nocie końcowej: "Córka zegarmistrza" to książka o czasie i ponadczasowości, o prawdzie i pięknie, mapach i kartografii, fotografii, historii naturalnej, dobroczynnym działaniu spacerowania, o braterstwie (...), domach i idei domów, o rzekach i potędze miejsc. To bardzo piękny i subtelny opis nijak mający się do tego, co otrzymuje czytelnik. Po "Tajemnicy domu Turnerów", "Domu w Riverton" czy "Strażniku tajemnic" kolejna powieść Kate Morton okazała się wielkim rozczarowaniem. Tak naprawdę przez setki stron zastanawiałam się, o czym jest ta książka. Dla mnie akcja rozpoczęła się i była spójna jedynie w trzeciej części zatytułowanej "Lato w Birchwood", a więc około czterysta dwudziestej strony. Przedtem mamy migawki z życia tak wielu bohaterów, że można się w tym troszkę pogubić, a już na pewno trudno mi było zrozumieć, czemu służyło do długie preludium do wspomnianej trzeciej części. Myślę, że autorka miała pomysł, tkwił w nim potencjał, ale z realizacją coś nie wyszło. Czasami nie warto tworzyć zawiłych wątków, pisać je w atmosferze tajemniczości i niedopowiedzeń, bo całość bardzo na tym cierpi. Nie potrafiłam się też przywiązać do żadnej z postaci występującej w powieści, zabrakło im bowiem wyrazistości i jakby ikry. Kobieta przed ślubem - nieprzekonana do słuszności swojego wyboru, córka zegarmistrza - złodziejka dająca sobą manipulować, zazdrosna narzeczona, artyści, którzy są tak bezbarwni, że zlewają się w jedno i przemykający po domu duch. Mętnie opisane tęsknota, miłość, przyjaźń, zazdrość, wspomnienia, pogmatwane tajemnice i mnogość wątków nie sprzyja powieści. Czytelnik porusza się w niej jak we mgle i zastanawia się o czym tak naprawdę była "Córka zegarmistrza". Jeśli o czasie, to ten poświęcony książce Kate Morton był trochę zmarnowany.

Jedyne co wyniosłam z powieści i co rzeczywiście do mnie przemówiło to kilka cytatów: